«Είμαι το εισιτήριό του για τη δόξα. Είμαι το πτώμα που πάνω του πατάει επιδεικτικά για να μείνουν στην ιστορία αυτός και τ’ αστεία του. Είμαι ο σάκος του μποξ, πάντα εκεί για να ξεσπάει όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλει. Είμαι ο καλύτερος τρόπος για να είναι πάντα στη μόδα. Είμαι η εφαρμογή του ρητού: αν δε θες να γίνεις στόχος, σημάδεψε πρώτος (δε νομίζω να υπάρχει τέτοιο ρητό, αν και θα ’πρεπε). Όσο είναι απέναντί μου δεν κινδυνεύει να έρθει ποτέ στη θέση μου.»

Ελένη Κατσαμά, Κοσμοδρόμιο (Η ιστορία Με τα μάτια του Ντάνι), Πατάκης

«Από την πρώτη μέρα κιόλας, προσπάθησα να μην κλαίω. Προσπάθησα να δείξω ότι είμαι σκληρός. Το πρόβλημα ήταν ότι ποτέ δεν ήμουν ένα σκληρό παιδί. Όπως τα περισσότερα αγόρια, ξέρω πώς να περπατάω κορδωμένος σαν ψευτοπαλικαράς όταν χρειάζεται, αλλά από μέσα είμαι μαλακός σαν την ντομάτα. Υπάρχουν, όμως, μερικά πραγματικά σκληρά αγόρια στη γειτονιά, που πρέπει να τα αποφεύγω. Κάτι νταήδες σαν τον Χόπερ.
Ο Χόπερ. Τι να πω γι’ αυτόν; Τι στο καλό έχουν μερικά παιδιά; Γιατί θέλουν να κάνουν κόλαση τη ζωή άλλων παιδιών;»

David Almond, Το αγρίμι, Jemma Press

Στο σχολείο κάθε παιδί μπορεί να ζήσει διαφόρων ειδών εφιάλτες. Από τη δεσποινίδα Τράντσμπουλ, τη διευθύντρια του σχολείου που πάει η Ματίλντα, ένα γιγάντιο ενοχλητικό τρόμο, ένα άγριο τυραννικό τέρας, που κατατρομοκρατεί τη ζωή των μαθητών και των δασκάλων, μέχρι τον πρόσφατα αποτυπωμένο αλλά πολύ παλιό εφιάλτη που ακούει στο όνομα Ντάνι, Χόπερ…
Ιστορίες για διαφορετικούς εφιάλτες, ιστορίες για διαφορετικές ηλικίες: από το νηπιαγωγείο μέχρι και τα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου.

«…Το σχολείο νοσεί, δεν είναι όπως το γνώρισα – ένα κτίσμα με γερούς τοίχους που προστατεύουν από τη ζούγκλα του κόσμου μας – δεν προστατεύει πια όλα τα παιδιά, δε δίνει πια σε όσα θα το ήθελαν, και θα το μπορούσαν τη δυνατότητα να επιλέξουν τη μοίρα τους. Ακόμα χειρότερα, συχνά, πολύ συχνά, υπάρχουν στο χώρο του έφηβοι κατεστραμμένοι, που όχι μόνο δεν έχουν θέση στο σχολείο αυτό, αλλά και ενοχλούν, μερικές φορές καταστρέφουν άλλα παιδιά.
Και τι μπορούν να κάνουν οι καθηγητές, που το έργο τους δεν παύει να αυξάνεται; Σχεδόν τίποτα. Ακόμα και τα πιο δυνατά ταλέντα μπορεί να “σπάσουν” μπροστά στην ανεξέλεγκτη βία. Λέγαμε πως το σχολείο πρέπει να ανοιχτεί προς τη ζωή. Ποια ζωή; Αυτή των ναρκωτικών, των εκβιασμών, του νόμου του ισχυρότερου; Εγώ πιστεύω πως η ζωή θα πρέπει να ανοιχτεί προς το σχολείο, το σχολείο που γνώρισα, όπου οι λέξεις Ελευθερία, Ισότητα και Αδελφοσύνη είχαν ακόμα κάποια σημασία. Εδώ και χρόνια, οι αναμνήσεις αυτές με στοιχειώνουν, και δεν ήξερα πώς να τις ενορχηστρώσω για να φτιάξω ένα βιβλιαράκι. Κι έπειτα, μια μέρα, φαντάστηκα ένα αγοράκι που ζει στα περίχωρα, το ονόμασα Σαΐντ, μίλησα γι’ αυτό στην εκδότριά μου, μου είπε “κάν’ το”, κι εγώ θέλησα να σώσω το Σαΐντ. Ήταν επείγον. Είναι επείγον.»

Από τον επίλογο της Μπριζίτ Σματζά στο βιβλίο της Πρέπει να σώσουμε τον Σαΐντ, Κέδρος.

	βιβλία για την ενδοσχολική βία

τυπώστε την αφίσα (PDF)