Στα μικρά κι ανώδυνα πλαίσια του happy ending δεν χωράει βέβαια, δεν πρέπει και δεν μπορεί να χωρέσει, η πραγματικά μεγαλειώδης χαρούμενη σιγουριά, που νοιώθουν οι πρωταγωνιστές παραμυθιών, βιβλίων και ζωής - ακόμα και τις πιο αναπάντεχες στιγμές του βίου και της πολιτείας τους. Γιατί η Γιορτή είναι η διακοπή των συνηθισμένων νόμων, η προσωρινή (εκτός χρόνου) αναίρεση των σκληρών ρυθμών της καθημερινότητας, η στιγμιαία και παροδική αλλά πόσο απόλυτη απομάκρυνση από τους πόνους, τους μόχθους, τα βάσανα και τις δυσκολίες της πραγματικότητας. Η κατάργηση απαρασάλευτων ιεραρχιών. Η αντιστροφή των γνώριμων σχέσεων. 

Που γίνονται βαθύτερες και ουσιαστικότερες, επειδή ακριβώς δοκιμάζονται μέσα στο χωροχρόνο του παραμυθιού και της ιστορίας˙ κι έρχονται πια να χαρούν την πραγματικότητά τους μέσα στην εκτός χρόνου γιορτή, όπου όλοι γλεντάνε μαζί, αδιαφορώντας για τις όποιες διαφορές τους χωρίζουν όταν ο κόσμος χτυπάει στους ρυθμούς και στους κανόνες της αλήθειας. Η γιορτή εξασφαλίζει την απόλυτη απελευθέρωση απ’ όλους τους νόμους κι απ’ όλες τις ιεραρχίες, απ’ όλες τις κοινωνικές διακρίσεις, τάξης, φύλου, ηλικίας, είδους… όλες!

Κι αν οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν από μόνοι τους να σταθούν υπεράνω και να σμίξουν τα πλούτη με τη φτώχεια, το κάνουν τα παραμύθια κι οι ιστορίες για λογαριασμό τους. Ο Ιορδάνης, ο Αρχοντοχωριάτης του Μολιέρου, που δεν χαραμίζει την κόρη του στον παρακατιανό Κλεόντη, τη δίνει με τις ευλογίες του στο χρυσοστόλιστο γιο ενός σουλτάνου. Χαρακτηριστική είναι η στιχομυθία του με τον δαιμόνιο υπηρέτη του Κλεόντη, τον σπαρταριστό Κοβιέλο, που μασκαρεμένος του ζητάει το χέρι της υπηρέτριάς του:

«Μα, ένας άρχοντας σαν και του λόγου σου θα πάρεις μια παρακατιανή; 
– Τι να κάνω, μεγαλειότατε… Με σκλάβωσε η ομορφιά της κι η νοικοκυροσύνη της! 
Ζαλισμένος από ευτυχία έδωσε την ευχή του ο Αρχοντοχωριάτης. Κι έγιναν οι δυο γάμοι μαζί και στήθηκε γλέντι τρικούβερτο…. Έφαγαν όλοι και ήπιαν και χόρεψαν με την ψυχή τους».

Αρχόντισσες και κουρελήδες, καλόγεροι και ληστές χορεύουν και τραγουδάνε παρέα στο διάσημο Δάσος του Σέφιλντ, γύρω από τη ζεστή γιορτινή φωτιά του Ρομπέν και της συντροφιάς του.

Δεν διστάζουν να βολέψουν στο ίδιο τραπέζι της χαράς ακόμα και ζώα: ποιος δεν χαμογέλασε κρυφά με τον βασιλιά που αναγκάζει την κόρη του να καθίσει δίπλα της στο βασιλικό τσιμπούσι τον Βάτραχο και να τον ταΐζει από το πιατάκι της και να τον κερνάει από το ποτηράκι της; Ενώ στο περίφημο στιχούργημα του Έντουαρντ Ληρ η Γάτα κι ο Γκιώνης της γεφυρώνουν τ’ αντίθετα των ειδών τους και παντρεύονται και ζούν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα….

And hand in hand, on the edge of the sand, 
they danced by the light of the moon, 
the moon, 
the moon, 
they danced by the light of the moon

εικονογρ. Jan Brett για το The Owl and the Pussycat του Edward Lear, G.P. Putnam’s Sons, 1991

	Η φαντασία του Μπαρενετσέα ζωγράφισε τη μητριά της Χιονάτης να χορεύει με τον ίδιο το Χάρο
	Εικονογράφηση του χορού της μητριάς της Χιονάτης με το Χάρο, Iban Barrenetxea, 2011

Κι ίσως απ’ όλες αυτές τις (καταργημένες στη γιορτή) διακρίσεις, αυτή που μας λείπει περισσότερο σήμερα να ‘ναι ακριβώς η ηλικιακή ανάμειξη, που στα παραμύθια τα λεγόμενα κλασικά είναι συστατικό απαράβατο για ένα σπουδαίο γλέντι: Στον Πέτρο και τον Λύκο του Σεργκέι Προκόφιεφ, όπως τον απέδωσε στα ελληνικά ο Κ. Πούλος και ο Β. Παπατσαρούχας, ο παππούς κι ο μικρός Πέτρος είναι οι πρώτοι που σέρνουν το χορό του θριάμβου στη σκηνή του τέλους. Απ’ όπου δεν λείπουν ούτε ο Λύκος ούτε η Γάτα ούτε η Πάπια η φαγωμένη!

Εικονογράφηση του Βασίλη Παπατσαρούχα, Ο Πέτρος και ο Λύκος, Παπαδόπουλος, 2006

Διαβάστε για τα συστατικά της Γιορτής: