Βιβλία για να διαβάσεις πριν «μεγαλώσεις»! | προηγούμενες προτάσεις

Βιβλία που θα έπρεπε να γίνουν ταινίες λοιπόν... Αυτό είναι ένα θέμα που χωράει πολύ μεγάλη συζήτηση. Γιατί ενώ ο κινηματογράφος είναι μια μεγάλη αγάπη του γράφοντα, δυστυχώς (και παρά τα θαυμάσια δείγματα γραφής που έχουμε δει κατά καιρούς, που μάλλον επιβεβαιώνουν τον κανόνα) στην πλειοψηφία των περιπτώσεων κατά το πέρασμα από το χαρτί στη μεγάλη οθόνη και τις σκοτεινές αίθουσες, κάτι χάνεται. Κάτι αλλάζει, κάτι προστίθεται, κάτι αλλοιώνεται – και το αποτέλεσμα (όχι πάντα, επαναλαμβάνω) δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ως αναγνώστης έχεις ήδη σκηνοθετήσει στο κεφάλι σου. Γιατί όταν διαβάζεις, γίνεσαι ταυτόχρονα και σκηνοθέτης και σεναριογράφος και πρωταγωνιστής σε ένα έργο μόνο για σένα – και όταν κάποιος τρίτος (εδώ θέλω μπλαζέ ύφος!) σου δείχνει μια διαφορετική προσέγγιση, ε, όσο και να το πεις, ενίστασαι. Γι αυτό, για να τους δείξουμε πώς γίνεται σωστά η δουλειά, θα δώσουμε τις δικές μας τις προτάσεις - που αν αποφασίζαμε να τις γυρίζαμε (μην επιμένετε, δεν προλαβαίνουμε!), δεν θα χωρούσαν οι αίθουσες τον κόσμο – για να μη μιλήσουμε για τα βραβεία... Καθόμαστε λοιπόν αναπαυτικά στην καρέκλα του σκηνοθέτη, κλακέτα, μοτέρ, πάμε!

Tony Wolf, Ο παραμυθένιος κόσμος του δάσους (6 τίτλοι), εκδ. Στρατίκη
Στην Κρήτη της δεκαετίας του 80, όταν τα μόνα δέντρα που είχαμε δει δια ζώσης ήταν ξινόδεντρα κι ελιές, και τα μόνα ζωάκια ήταν οι κατσίκες και τα πρόβατα, ο Tony Wolf μας πήρε απ' το χέρι και μας μετέφερε σε ένα παραμυθένιο κόσμο, γεμάτο οξιές, βελανιδιές και σημύδες, γιγάντια μανιτάρια, φωτεινά ξέφωτα, ρυάκια και λιμνούλες, όπου κατοικούσαν κάθε λογής ζωάκια και μαγικά πλάσματα. Οι νάνοι, οι νεράιδες, οι γίγαντες, τα ζιζάνια (θυμάστε οι μεγαλύτεροι;) παρέα με σκαντζοχοιράκια, χελώνες, κοτσύφια, αγριογούρουνα και αλεπούδες έμπλεκαν σε κάθε λογής σκανδαλιά και περιπέτεια κι εμείς διαβάζαμε μαγεμένοι. Από τα πιο αγαπημένα βιβλία της παιδικής μας ηλικίας, συνεχίζουν να κυκλοφορούν (πότε πέρασαν 30 χρόνια;) ίδια κι απαράλλαχτα. Vintage αισθητική, μα-γι-κή εικονογράφηση, πολύ όμορφες ιστορίες, συναρπάζουν ακόμη και σήμερα.

Εάν σκηνοθετούσαμε εμείς λοιπόν... Θα το έκανα ταινία μεγάλου μήκους, κινούμενα σχέδια που να διατηρούν (αυστηρό αυτό...) την αισθητική του πρωτότυπου – και όσο για τη μουσική υπόκρουση κάτι έχουμε κατά νου...!

Enid Blyton, Οι 5 φίλοι (21 τίτλοι), εκδ. Gutenberg
Συνεχίζοντας με vintage διάθεση, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε απέξω την παρέα των 5 φίλων. Επίσης πολύ αγαπημένη σειρά βιβλίων, γεμάτη θάλασσα, σκοτεινά υπόγεια, αραχνιασμένες σοφίτες, κρύπτες θησαυρών, σινιάλα μέσα στη νύχτα – και πάνω απ' όλα, τη λάμψη στο βλέμμα του παιδιού που διψάει για σκανδαλιά, περιπέτεια και εξερεύνηση. Επανακυκλοφόρησαν μετά από πολλά χρόνια, και ξύπνησαν σε όλους τους 30-και-κάτι απίστευτες αναμνήσεις (για να μην αναφερθώ στις γεύσεις – θυμάστε το φυστικοβούτυρο και τη τζιντζιμπίρα;).

Θα ήθελα πολύ να δω μια σειρά αυτοτελών επεισοδίων (ακριβώς όπως και τα βιβλία της Blyton), στο ρετρό κλίμα της εποχής – λίγο από "Goonies", λίγο από το "Stand by me" ή από τα δικά μας "Θησαυρό της Βαγίας" και "Καπλάνι της Βιτρίνας".

John Boyne, Μπάρναμπι Μπρόκετ, εκδ. Ψυχογιός
Η κυρία Μπρόκετ είναι μια καθ' όλα φυσιολογική κοπέλα. Σεμνή, συνεσταλμένη, καθώς πρέπει, δεν έχει δώσει ποτέ στη ζωή της λαβές για σχόλια. Το μόνο που θέλει είναι να μη δίνει στόχο – ακριβώς όπως και ο κύριος Μπρόκετ, ένας νέος απόλυτα φυσιολογικός. Γνωρίζονται, ερωτεύονται όπως επιβάλλουν οι καλοί τρόποι, παντρεύονται όπως επιβάλλει η κοινωνία, και η ευτυχία τους συμπληρώνεται όταν γεννιούνται τα δυο πρώτα τους παιδιά – απολύτως φυσιολογικά, εννοείται. Η ιστορία ξεκινάει όταν γεννιέται το τρίτο παιδάκι, ο μικρός Μπάρναμπι – ο οποίος, με το που βγαίνει απ την κοιλίτσα της μαμάς του, ίπταται σα μπαλόνι! Κι ενώ είναι ένα αξιαγάπητο αγοράκι, οι γονείς του τον αντιμετωπίζουν ως κάτι εντελώς ανεπιθύμητο, που έρχεται για να καταστρέψει την αυστηρά προγραμματισμένη και κανονική, φυ-σι-ο-λο-γι-κή ζωή τους. Από το συγγραφέα που μας έδωσε το πολυαγαπημένο "Αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα" (από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει για τη φρίκη του Ολοκαυτώματος), άλλο ένα υπέροχο βιβλίο. Για την ταυτότητα, για την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας, για το πώς αποδέχεσαι κάτι διαφορετικό απ' ό,τι έχεις συνηθίσει, για το τι σημαίνει τελικά "φυσιολογικός" – αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Χιούμορ, συγκίνηση, προβληματισμός, όλα σε γενναίες δόσεις, σε μια ιστορία που θα σε κάνει να γελάσεις και να κλάψεις με την ίδια ευκολία.

Θα γινόταν μια υπέροχη ταινία, κατάλληλη για κυριακάτικα απογεύματα, με όλη την οικογένεια συγκεντρωμένη, και θα ξεκινούσε μια σειρά πολύ εποικοδομητικών συζητήσεων. Μέχρι να τη γυρίσουμε όμως, διαβάστε το - και αν γνωρίζετε κάποιο αγοράκι που να μπορεί να πετάξει, να μας τον συστήσετε για πρωταγωνιστή!

Guus Kuijer, Το βιβλίο όλων των πραγμάτων, εκδ. Polaris
Ο τόπος: η μεταπολεμική Ολλανδία. Τα πρόσωπα: ο πατέρας, ένα πολύ βαρύς άνθρωπος, φανατισμένος και θρησκόληπτος. Η μητέρα, η ηρωίδα με το μόνιμο χαμόγελο, που προσπαθεί να ισορροπήσει τα πράγματα μέσα στην οικογένεια. Η έφηβη αδερφή (τρελή την περιγράφει ο αδερφούλης της, γιατί για ένα οχτάχρονο αγόρι, ένα κορίτσι στην εφηβεία με τρελό μοιάζει!). Και ο Θωμάς, ο οχτάχρονος πρωταγωνιστής, που από τη μία αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά στην οικογενειακή εστία, αλλά δεν μπορεί και να το προσδιορίσει ακριβώς. Η ιστορία ξεκινάει όταν ο Θωμάς προσφέρεται να βοηθήσει τη χήρα Βαν Άμερς και να της κουβαλήσει τα ψώνια – μάγισσα τη φωνάζουν τα παιδιά πίσω απ' την πλάτη της, γιατί φοράει παντελόνια (πρωτοποριακό, ακόμη και για το Άμστερνταμ της εποχής!) και γιατί (άκουσον άκουσον) στο σπίτι της έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη. Η μυστηριώδης γειτόνισσα, κερνώντας παγωμένη λεμονάδα και ωραίες ιστορίες, καταλαβαίνει το πρόβλημα του Θωμά, και αποφασίζει να βοηθήσει – και το αποτέλεσμα εξαιρετικό. Πολύ αγαπημένο βιβλίο και αυτό – γιατί θίγει ένα πολύ σοβαρό θέμα που μας αφορά όλους (τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας είναι δυστυχώς πολύ πολύ ψηλά στην Ελλάδα του 2016), γιατί δεν χρησιμοποιεί εύκολους αφορισμούς και γιατί χωρίς να δαιμονοποιεί, χτυπάει το καμπανάκι. Και σου λέει (με έναν πολύ τρυφερό τρόπο αλήθεια) ότι όταν σταματήσεις να φοβάσαι, μπορείς να πετύχεις τα πάντα.

Θα το κάναμε ασπρόμαυρο, χρησιμοποιώντας το χρώμα μόνο σε συγκεκριμένα σημεία (όσοι διαβάσουν το βιβλίο θα καταλάβουν, μην τα θέλουμε όλα έτοιμα!) και θα το ντύναμε με μουσική του Yann Tiersen – τι λέτε;