Η γιορτή της μουσικής
Ο άνθρωπος προχωρούσε από δρόμο σε δρόμο χωρίς να γυρίζει πίσω του, απορροφημένος από τη βιβλία για τη μουσική μουσική του. Και τα ποντίκια, πίσω, έτρεχαν, χόρευαν και συμπαρασύρανε το ένα το άλλο…
Ο αυλητής του Χάμελιν
«…Το βράδυ, θα κάθομαι σ’ εκείνο το κλαδί κοντά στο παράθυρό σου και θα σου τραγουδώ κάτι. Θα σου τραγουδώ για κείνους που είναι ευτυχισμένοι και για κείνους που υποφέρουν∙ για το καλό και το κακό που βρίσκονται γύρω σου και σου τα κρύβουν. Θα βλέπω και θα τραγουδώ για σένα…»
Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Το αηδόνι του αυτοκράτορα
Ο Τάλεμ είδε την πρώτη του τρομπέτα στη βιτρίνα κάποιου μαγαζιού με μουσικά όργανα. Δεν είχε σκοπό να μπει μέσα, απλώς περνούσε απ΄ έξω και πάντως γύρισε το κεφάλι του και την είδε να λάμπει. Όταν την πήρε στα χέρια του, αυτή δεν ήταν πια ένα κομμάτι παγωμένος χαλκός. Κι όταν ξεκίνησε να παίζει, μπορεί στην αρχή να είχε απογοητευτεί από τα απανωτά, κοροϊδευτικά και σαλιωμένα πθθθφφφτ…, τους μόνους ήχους που μπορούσε να βγάλει, αργότερα όμως τα χείλη του δε μούδιαζαν πια, το σώμα του παλλόταν στους ρυθμούς της, τα έμβολα δεν αντιστέκονταν τόσο στα δάχτυλά του, η τρομπέτα ανακατεύτηκε με το σώμα του κι έγινε ένα μέρος του εαυτού του…
Ελένη Κατσαμά, Κοσμοδρόμιο, Πατάκης
Ροκ εντ ρολ. Το δωμάτιο έτριζε, τα τζάμια βόμβιζαν. «Κινδυνεύεις να κουφαθείς», μου έλεγαν. Ζούσα στο όριο των ήχων ανάμεσα σε πλάσματα αστραφτερά, όντα μαγικά, αλχημικά, πυρακτωμένα∙ η όρασή μου ήταν ευρυγώνια, τα μάτια μου πεινασμένα, τα αυτιά μου τα είχαν κατακλύσει εκείνες οι παλιές μουσικές της συντέλειας του κόσμου. Πριν από το ροκ εντ ρολ: εκτός από τα χολλυγουντιανά μιούζικαλ, μουσική τσίρκου, ροντέο πανηγυριού∙ Η Τρίτη Διεθνής. Ροκ εντ ρολ: η κλασική μουσική του εικοστού αιώνα.
Σώτη Τριανταφύλλου, Ο χρόνος πάλι, Πατάκης
Υπήρξα ένα παιδί πολύ τυχερό, επειδή γεννήθηκα μέσα στη μουσική. Ο πατέρας μου έκανε μια ωραία δουλειά, έπαιζε βιολί. Μελετούσε σε ένα δωμάτιο μακριά από εκείνο στο οποίο έπαιζα. Θυμάμαι μια φορά, όταν ακόμα ήμουν πολύ μικρός, πόσο με τράβηξε η μαγεία που έβγαινε από το δωμάτιο αυτό. Πλησίασα στις μύτες των ποδιών μου και είδα μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα τον μπαμπά μου, που έκανε το βιολί του να μιλά σε μια γλώσσα άγνωστη σε μένα. Φαινόταν πολύ δύσκολη, αλλά ήταν εξαιρετικά όμορφη. Έμεινα να τον ακούω πολλή ώρα σιωπηλά, χωρίς να παρουσιαστώ, γιατί φοβόμουν μήπως διακόψω τη μαγεία αυτής της συνομιλίας. Όπως κατάλαβα αργότερα, ο πατέρας μου εκείνη τη στιγμή έπαιζε ένα κομμάτι του Μπαχ, ενός μεγάλου συνθέτη που έζησε τρεις αιώνες πριν, την Chaconne. Αυτό το αστείο όνομα, μου εξήγησε η μαμά, είναι το όνομα ενός αρχαίου ισπανικού χορού. Η μαμά με γοήτευε με τις δικές της διηγήσεις γύρω από τη Σικελία, τον τόπο που γεννήθηκε, και τη μακρινή Περσία. Ο κόσμος της φαντασίας της ήταν για μένα μαγικός σαν μουσική. Της ζητούσα να μου εξηγήσει όλα τα μυστικά των ήχων που γέμιζαν τη ζωή του μπαμπά, και εκείνη ήξερε να κάνει αυτόν τον κόσμο πιο ενδιαφέροντα και από ένα παραμύθι. Ακούγοντας παλιούς δίσκους 78 στροφών, ου γύριζαν βαριά κάτω από τη μεταλλική βελόνα των παλιών φωνογράφων, αναρωτιόμουν πάντα πώς μπορεί ένας άνθρωπος να μένει κρυμμένος σ’ αυτή τη παράξενη συσκευή και να παράγει τόσους ήχους.
Claudio Abbado, Το σπίτι των ήχων, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Αυτοί που παίζουν μουσική, αυτοί που ακούνε μουσική, αυτοί που αφηγούνται τον κόσμο μέσα από τις μουσικές, αυτοί που διδάσκουν μουσική...
Η μουσική που πρωταγωνιστεί στις ιστορίες και τα παραμύθια!
Ένα θέμα για πολλά βιβλία…
 |
βιβλία για τη μουσική |
