Τον Απρίλιο του 2006, στην ιστοσελίδα του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Ινστιτούτου (ΙΝΑ), έπεσα τυχαία πάνω σε ένα ρεπορτάζ για τη Βηρυτό του 1984. Οι δημοσιογράφοι έπαιρναν συνεντεύξεις από τους κατοίκους ενός δρόμου κοντά στην πράσινη γραμμή που έκοβε την πόλη στα δύο. Μια γυναίκα, αποκλεισμένη από τους βομβαρδισμούς μέσα στο διαμέρισμά της, είπε κάτι που με τάραξε:
Όπως και να 'χει, ξέρετε, νομίζω πως, ίσως, λίγο-πολύ, είμαστε ασφαλείς εδώ".
Αυτή η γυναίκα ήταν η γιαγιά μου.
l
ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ, ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ, ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ: ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΧΕΛΙΔΟΝΙΩΝ
|
|
|
|
l
-
μέγεθος γραμματοσειράς
μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς
αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
l
l
η γνώμη του bookbook.gr
Τι σχέση μπορεί να έχει ένα παιχνίδι με τον πόλεμο; Τον πραγματικό πόλεμο, όταν το σπίτι σου βρίσκεται στη Βηρυτό, στα όρια της πράσινης γραμμής κι εσύ είσαι ένα παιδί που μεγαλώνεις;
Κι όμως τα παιδιά που μεγαλώνουν στον πόλεμο μπορούν και στο μεγαλύτερο κίνδυνο να ξεχαστούν καθώς παίζουν, αλλά και οι μεγάλοι αναζητούν σημεία για μικρή ανάπαυλα ηρεμίας: ανάμεσα στις δυο βομβαρδιστικές επιδρομές, ανάμεσα στους πολέμους. Θέλουν να φτιάξουν ένα γλυκό, να απολαύσουν τον καφέ τους, να γεννήσουν τα παιδιά τους, να θυμηθούν τη γιορτή του γάμου τους, να ποτίσουν τα λουλούδια τους.
Ανάμεσα σ' αυτές τις μικρές καθημερινές απολαύσεις κυκλοφορούν οι νεκροί: ο αδερφός που σκοτώθηκε από έναν ελεύθερο σκοπευτή, ο πατέρας που εξαφανίστηκε. Κι ο χώρος γύρω τους όλο και μικραίνει: μικραίνει η πόλη ανάμεσα στους ελεύθερους σκοπευτές, μικραίνει το σπίτι. Κι η ζωή μιας πολυκατοικίας χωράει σ' ένα χωλ. Και πάντα την σκέψη όλων στοιχειώνει η αποδημία: σαν τα χελιδόνια να φύγουν και να πετάξουν για να μεγαλώσουν πάλι οι ορίζοντες. Και πάντα να αποζητούν να επιστρέψουν, την άνοιξη.
Ο πόλεμος δεν έχει καμιά σχέση με τα μεγάλα λόγια. Είναι τα τσιγάρα που καπνίζουν στην αγωνία τους οι γονείς, καθώς περιμένουν να πιάσουν γραμμή στο τηλέφωνο. Είναι ο χρόνος που πολλαπλασιάζεται από την ανησυχία τί μπορεί να έχει συμβεί στους δικούς σου που αργούν να επιστρέψουν. Όλα αυτά τα μικρά του πολέμου αποτυπώνονται σ' αυτό το βιβλίο με ασπρόμαυρα σχέδια και λίγα λόγια. Συγκινητικές εικόνες που μιλάνε με τρυφερότητα, με νοσταλγία, με αγάπη για τα πρόσωπα που απεικονίζουν. Στο τέλος τα γράμματα γίνονται το καράβι για ένα ακόμη ταξίδι.
l
η γνώμη των αναγνωστών
( 1 κριτική)
-
#
Νίκος
Κυριακή, 24 Μαρτίου 2013 05:46
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που σε ταξίδευει μέσα από τις εικόνες σε συναισθήματα, ιστορίες και καταστάσεις ζωής και θανάτου.
