Στο τόσο ιδιαίτερο αυτό μυαλό θα γεννηθούν μια μέρα κάποιες από τις πιο επαναστατικές ιδέες που συνέλαβε ποτέ ανθρώπου νους. Αυτό το αγόρι, που δεν μπορούσε να μείνει στιγμή αδιάφορο μπροστά στη θαυμαστή πολυπλοκότητα του κόσμου, έγινε με τα χρόνια ένας ενήλικας που φώτισε με τρόπο αποκαλυπτικό την εικόνα που είχαμε για το σύμπαν μας.
Η Jennifer Berne και ο Vladimir Radunsly έφτιαξαν ένα βιβλίο που παρακολουθεί τη ζωή του ‘Αλμπερτ, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα γεμάτα περιέργεια, γέλιο, επιστημονικές αναζητήσεις αλλά και τρυφερές προσωπικές στιγμές.
η γνώμη του bookbook.gr
Της Μελίνας Σιδηροπούλου
Αϊνστάιν, μια ιδιοφυϊα που βρήκε την πυξίδα του
Ένα εξαιρετικό βιβλίο, μία μίνι βιογραφία του Αϊνστάιν! Η αφήγηση ξεκινάει από τότε που ο Άλμπερτ ήταν… μωρό. Ένα παιδί που ως το τρίτο έτος της ζωής του δεν είχε μιλήσει σχεδόν καθόλου, παρά μόνο παρατηρούσε. Μία πυξίδα τον βοήθησε να βρει πράγματι το μονοπάτι του, αφού κάποια στιγμή που ήταν άρρωστος ο πατέρας του, για να τον διασκεδάσει, τού χάρισε μια πυξίδα. Ο μικρός Άλμπερτ εντυπωσιάστηκε τόσο από τη μαγνητική βελόνα που έδειχνε σταθερά τον Βορρά όπως κι αν γύρναγες την πυξίδα που «άρχισε να τρέμει», όπως γράφει η Τζένιφερ Μπερν, αφού συνειδητοποίησε ακριβώς εκείνη τη στιγμή πως ο κόσμος είναι γεμάτος μυστήρια. Μπαμ! Από τότε δεν σταμάτησε να κάνει ερωτήσεις και να διαβάζει αχόρταγα στην προσπάθειά του να κατανοήσει. «(…) Και μελέτησε τους αριθμούς. Ο Άλμπερτ λάτρευε τους αριθμούς. Ήταν σαν μία μυστική γλώσσα που σε βοηθούσε να καταλάβεις πολλά πράγματα. Όμως, παρά το τόσο διάβασμα, κάποιες ερωτήσεις του έμεναν χωρίς απαντήσεις. Κι έτσι, συνέχισε να διαβάζει. Και να αναρωτιέται. Και να μαθαίνει» διαβάζουμε στο βιβλίο.
Τέσσερις είναι οι λόγοι που αγαπώ πολύ αυτό το βιβλίο: 1) Γιατί απομυθοποιεί το στερεότυπο του «τρελού επιστήμονα»- δείχνει πως ένα παιδί προφανώς με κλίση και ταλέντο δούλεψε πολύ για να οδηγηθεί στις ανακαλύψεις του. Τόσο πολύ δούλευε δηλαδή που συνήθιζε να φοράει άνετα ρούχα για να μην τον εμποδίζουν στη δουλειά του- μικρές λεπτομέρειες που φωτίζουν παράλληλα την προσωπικότητά του. 2) Το βιβλίο μας δείχνει πως ο Αϊνστάιν παρέμενε άνθρωπος, που αγαπούσε τη μουσική, έπαιζε βιολί, έβγαινε στ' ανοιχτά με τη βάρκα του για να ηρεμήσει και μάλιστα διέθετε φαντασία- ξεκινούσε την έρευνά του από εικόνες και σενάρια που πρώτα έβλεπε στο μυαλό του, τα «πειράματα σκέψης» όπως έχουν μείνει στην ιστορία. Και βέβαια τον ενδιέφεραν πολύ τα παιδιά. 3) Το βιβλίο πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για έναν μικρό συγγραφικό άθλο, αφού η Μπερν εξηγεί μέσα σε λίγες φράσεις τις βασικές θεωρίες του επιστήμονα αφηγούμενη παράλληλα τη ζωή ενός σπουδαίου πνεύματος κάνοντας επιλογές από τη διαδρομή του. Επιπλέον, έχει κάνει μεγάλη έρευνα προκειμένου να καταλήξει στις πτυχές που θα επικεντρώσει τιμώντας τους νεαρούς αναγνώστες της. 4) Γιατί το βιβλίο τελειώνει με έναν πολύ όμορφο τρόπο λέγοντας πως δεν απάντησε στα πάντα ο Αϊνστάιν και πως ίσως απαντήσεις… εσύ μικρέ αναγνώστη.
l
