Ο Γύγης ήταν ποιμένας, υπηρέτης του τότε άρχοντα της Λυδίας• κάποτε, ύστερα από έναν μεγάλο κατακλυσμό και σεισμό, σκίστηκε στα δύο η γη κι άνοιξε χάσμα κοντά στο σημείο όπου έβοσκε τα πρόβατά του ο Γύγης, βλέποντας το χάσμα κυριεύτηκε από περιέργεια και κατέβηκε για να δει. Λένε πως ανάμεσα στα αμύθητα πλούτη που αντίκρυσε, υπήρχε και ένα χάλκινο άλογο, κούφιο από μέσα, με παραθυράκια έσκυψε σε κάποιο από τα παραθυράκια και κοίταξε μέσα. Είδε τον σκελετό ενός νεκρού με ανάστημα μεγαλύτερο απ' το ανθρώπινο.
Για παιδιά 5-7 ετών
Ο Χρήστος Γιασεμής μας έστειλε την παρακάτω ιστορία:
Σύμφωνα με το μύθο, ο Γύγης ήταν βοσκός στην υπηρεσία του βασιλιά της Λυδίας. Μια μέρα ξέσπασε τρομερή θύελλα, και ένας σεισμός έσκισε τη γη στο μέρος όπου βοσκούσε το κοπάδι του. Έκθαμβος, κατέβηκε στο χάσμα όπου, μεταξύ άλλων θαυμάτων αντίκρισε έναν νεκρό υψηλού αναστήματος, μεγαλύτερου μάλιστα απ το ανθρώπινο, όπως φάνηκε στο βοσκό που δε φορούσε παρά μόνο ένα χρυσό δαχτυλίδι. Το δαχτυλίδι αυτό ο Γύγης το έβγαλε από το δάχτυλο του νεκρού, το φόρεσε ο ίδιος και ανέβηκε πάλι πάνω. Οι βοσκοί συγκεντρώθηκαν όπως το συνήθιζαν για να στείλουν στο βασιλιά τη μηνιαία αναφορά τους σχετικά με το ποίμνιο. Ο Γύγης κατέφτασε στην συνάθροιση φορώντας το παράξενο δαχτυλίδι. Κάποια στιγμή , εκεί που καθόταν, έτυχε να στρίψει το δαχτυλίδι στο χέρι του. Αμέσως έγινε αόρατος για τους συντρόφους του που άρχισαν να μιλούν γιαυτόν σαν να ήταν απών. Εμβρόντητος Ο Γύγης έστριψε πάλι το δαχτυλίδι, όποτε επανεμφανίστηκε στους άλλους. Το δοκίμασε πολλές φορές και πάντα συνέβαινε το ίδιο ׃ όταν το πάνω μέρος του δαχτυλιδιού ήταν στραμμένο προς τη παλάμη του γινόταν αόρατος, όταν ήταν στραμμένο προς τα έξω επανεμφανιζόταν. Μετά απ αυτό τα κανόνισε έτσι ώστε να είναι ένας από τους αγγελιαφόρους που θα πήγαιναν στο βασιλιά. Μόλις έφτασε στο βασιλικό ανάκτορο, ρίχτηκε στη δράση, διέπραξε μοιχεία με τη βασίλισσα, η οποία τον βοήθησε να συνωμοτήσει κατά του βασιλιά, να τον δολοφονήσει και στ η συνέχεια να ανέβει ο ίδιος στο θρόνο. Ας υποθέσουμε τώρα ότι υπήρχαν δυο τέτοια μαγικά δαχτυλίδια. Το ένα το φορούσε ένας δίκαιος και το άλλο ένας άδικος άνθρωπος. Αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να είναι τόσο δυνατός ώστε να αντισταθεί στο πειρασμό. Κανένας άνθρωπος δε θα μείνει μακριά από αυτό που δεν του ανήκει αν μπορεί να το πάρει με ασφάλεια: αν μπορεί να αρπάξει οτιδήποτε θελήσει από την αγορά, να μπει σε οποιοδήποτε σπίτι και να κοιμηθεί με όποιαν επιθυμεί, να σκοτώσει ή να απελευθερώσει απ την φυλακή όποιον θέλει και να ενεργεί από κάθε άποψη σαν θεός μεταξύ τω ν ανθρώπων . Σε αυτήν την περίπτωση και ο δίκαιος και ο άδικος θα συμπεριφέρονταν κατά τον ίδιο τρόπο. Και αυτό μπορεί να εκληφθει ως τεκμήριο ότι ο άνθρωπος είναι δίκαιος, όχι με τη θέληση του ή επειδή πιστεύει ότι η δικαιοσύνη τον ωφελεί προσωπικά, αλλά από αναγκαιότητα. διότι όπου θεωρεί ότι μπορεί να πράξει το κακό χωρίς να τον αντιληφτούν, αυτό ακριβώς κάνει. Διότι όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν κατά βάθος ότι η αδικία είναι πολύ πιο επικερδής από όσο η δικαιοσύνη και όποιος σκέπτεται όπως υπέθεσα, θα πει ότι έχουν δίκιο. Αν μπορείτε να φανταστείτε κάποιον που έχει τη δύναμη να γίνει αόρατος, αλλά δε τη χρησιμοποιεί ποτέ για να αδικήσει ή για να απλώσει το χέρι σε κάτι που δεν του ανήκει, τότε οι γύρω του θα τον θεωρήσουν άθλιο και ανόητο και θα υποκρίνονται ότι τον επαινούν, φοβούμενοι μήπως κάποια στιγμή τον εξωθήσουν σε αυτήν την αδικία και πέσουν και οι ίδιοι θύματά της. (απο βιβλίο για το Σωκράτη)