Έλληνες συγγραφείς

Το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγιωτάκη, Αλάστρα, Πατάκης είναι το καλύτερο μυθιστόρημα αυτής της χρονιάς για μεγαλύτερα παιδιά, έχοντας μια εξωφρενική πλοκή που όμως παραμένει μέχρι την τελευταία σελίδα πειστική σε κάθε της λεπτομέρεια και πιστή στην αρχική φανταστική σύμβαση που μας καλεί ως αναγνώστες να αποδεχτούμε.

Αγαπήσαμε την Αϊσέ, στο Σκληρό Καρύδι της Ελένης Σβορώνου, Καλειδοσκόπιο, επειδή προσεύχεται, αλλά την ίδια στιγμή το μυαλό της ταξιδεύει και η μια σκέψη την οδηγεί σε κάτι άλλο και στο τέλος η προσευχή γίνεται η δικιά της στιγμή να κοιτάξει μέσα της κι ο Θεός είναι μόνο η αφορμή.

Ο Φύλλος της Ελένης Γλωσσιώτη, γιατί ενώ πραγματεύεται για άλλη μια φορά την αντίθεση ανάμεσα στη ζωή στην πόλη και τη ζωή στη φύση, οι περιγραφές της φύσης είναι τόσο ζωντανές, είναι η δικιά της γλώσσα μέσα στην ιστορία. Επίσης το βιβλίο έχει εξαιρετικό εξώφυλλο και το μέγεθός του σε κάνει να νοιώθεις σαν να κρατάς ένα μικρό θησαυρό στα χέρια σου.

Ο παππούς του Κώστα Πούλου είναι ένας ακόμη παππούς στη φετινή παραγωγή παππούδων που είναι αληθινός, δεν είναι μελό, μετράει τον κόσμο γύρω του για να τον κατανοήσει, και το υπαινικτικό του τέλος αφήνει ανοιχτές «άπειρες» δυνατότητες.

Η κατηγορία αυτή είναι η πιο δύσκολη στις επιλογές της. Κάθε χρόνο γράφονται από Έλληνες συγγραφείς πάρα πολλά βιβλία με περισσότερο κείμενο που απευθύνονται σε μεγαλύτερα παιδιά. Όμως από αυτά με δυσκολία μπορείς να ξεχωρίσεις πέντε. Περιπέτειες που μετά βίας κρατούν το ενδιαφέρον, οικογενειακές και σχολικές ιστορίες προβλέψιμες, μεγάλα θέματα –φιλία, δικαιώματα, σχολικός εκφοβισμός, ατμοσφαιρική ρύπανση – που αν διαβάσει κανείς ένα μοιάζει σαν να τα έχει διαβάσει όλα.

Τα παιδιά δεν διαβάζουν ομολογούν εκπαιδευτικοί και γονείς. Γιατί να διαβάζουν βιβλία που είναι πληκτικά και προβλέψιμα; Από πότε αποφασίσαμε πως η παιδική λογοτεχνία είναι ο χώρος για να εξασκούνται όσοι φιλοδοξούν κάποτε να γράψουν ένα βιβλίο λογοτεχνίας για μεγάλους; Από πότε παραδώσαμε την ανάγνωση των παιδιών, δηλαδή τους μελλοντικούς αναγνώστες, στην κακή λογοτεχνία; Και από πότε έχουμε αποφασίσει πως δεν θα μιλούμε γι’ αυτό, δεν θα γράφουμε αρνητικές κριτικές αλλά θα υποστηρίζουμε συνολικά την «παιδική λογοτεχνία», τους δικούς μας συγγραφείς, τις παιδικές εκδηλώσεις «φιλαναγνωσίας» μια λέξη τόσο άνευρη και χωρίς ζεστασιά, όπως και τα βιβλία που σερβίρουμε στα παιδιά, που μας αρέσει να τα αποκαλούμε παιδιά «μας». Δεν είναι δικά μας και σίγουρα ή θα βρουν το δρόμο να διαλέξουν μόνα τους τα βιβλία που τα συναρπάζουν ή δεν θα διαβάσουν ποτέ.