Βιβλία για να διαβάσεις πριν «μεγαλώσεις»! | προηγούμενες προτάσεις

Πρέπει να ομολογήσω κάτι: –το να προτείνεις ένα αστείο και γελαστικό βιβλίο, είναι από τις πιο «δύσκολες» δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε σε ένα βιβλιοπωλείο. Γιατί; Γιατί πρώτον το χιούμορ είναι κάτι πάρα πολύ προσωπικό και ευαίσθητο (με αυτά που γελάει ο υποφαινόμενος κάποιος άλλος μπορεί να σκάσει απλώς ένα ανθυπομειδίαμα, και ανάποδα), και από την άλλη, στον σοβαροφανή κόσμο στον οποίο διαβιούμε, ένα αστείο και χαρούμενο βιβλίο, χωρίς(;) προβληματισμούς, ηθικά διδάγματα και κοινωνικές προεκτάσεις αντιμετωπίζει εύκολα την επιφυλακτικότητα ή την απόρριψη. Ειδικότερα στον ευαίσθητο χώρο του παιδικού βιβλίου, επιλέγοντας το οποίο οι γονείς αγωνιούν να περάσουν στα παιδιά τους κάποια μηνύματα, τείνουμε να ξεχνάμε τον θεμελιώδη λόγο που ώθησε τους απανταχού βιβλιόφιλους στο μαγικό χώρο της ανάγνωσης– διαβάζουμε (και) γιατί απλώς περνάμε καλά. Και αυτό πολλές φορές σημαίνει και γέλια μέχρι δακρύων!

Oliver Jeffers, Ουπς! Σκάλωσε… εκδ. Ίκαρος

Όπου παρακολουθούμε το μικρό Φλόιντ να παίζει γεμάτος χαρά με το χαρταετό του. Όταν αυτός μπερδεύεται και σκαλώνει (ουπς…) στα κλαδιά ενός δέντρου ο Φλόιντ δεν προβληματίζεται ιδιαίτερα. Βγάζει (φυσικά…) το παπούτσι του και το πετάει στο δέντρο για να ξεκολλήσει ο χαρταετός. Όταν και το παπούτσι κολλάει (ουπς…) σειρά έχει μια σκάλα (όχι για να ανέβει στο δέντρο – προς Θεού! Την πετάει κι αυτή…!), μια γάτα, ένας κουβάς με χρώμα, μια φάλαινα, ένας αλητάμπουρας ουρακοτάγκος, ο γαλατάς, ένα πυροσβεστικό όχημα και… και… η λίστα δεν έχει τέλος! Τι μπορεί να χωρέσει στα κλαδιά του συγκεκριμένου δέντρου (και τι, αλήθεια, περνάει από τη γειτονιά του Φλόιντ…) θα προβλημάτιζε και καλόγερο μικρογράφο του μεσαίωνα! Και όχι – το βιβλίο δεν έχει κάποιο μήνυμα. Αλλά είναι τέτοιος ο σουρεαλισμός του Jeffersκαι τόσο απολαυστικά θυμωμένος ο Φλόιντ και τόσο έκπληκτα τα πλασματάκια που καταλήγουν στα κλαδιά του δέντρου, που το απολαμβάνεις κάθε φορά!

Ευγένιος Τριβιζάς, Ο Αναστάσης και η ουρά της στάσης, εκδ. Μεταίχμιο

Χρησιμοποιήσαμε πριν δυο λέξεις τις οποίες εάν τις βάλεις δίπλα δίπλα (χιούμορ και σουρεαλισμός) το αποτέλεσμα έρχεται μόνο του: Ευγένιος Τριβιζάς! Για τα παιδιά της δικής μας της γενιάς, που μεγαλώσαμε με την Φρουτοπία και τους δημοσιογραφικούς άθλους του Πίκου Απίκου, ο Ευγένιος Τριβιζάς δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από μια τέτοια λίστα. Το πρόβλημα είναι τι να πρωτοδιαλέξεις από ένα Σύμπαν που εκτείνεται από το Πιπερού μέχρι το Αβγατηγανιστάν και κατοικείται από κάθε λογής μαγικά πλάσματα! Με πολλή δυσκολία (συγγνώμη Ερμόλαε, συγγνώμη παπάκια…), ξεχωρίζουμε τον «Αναστάση» - οπού πραγματικά, ο μεγάλος παραμυθάς (παρέα με πελεκάνους, μυρμηγκοφάγους, εξερευνητές και κατασκόπους) ξεπερνάει τον εαυτό του. Εάν σας έχει ξεφύγει, απλώς σπεύσατε!

Neil Gaiman, Ευτυχώς ο μπαμπάς έφερε το γάλα, εκδ. Παπαδόπουλος

Η μαμά πρέπει να φύγει σαββατοκύριακο για δουλειές – οπότε το σπίτι και τα παιδιά αναλαμβάνει να προσέχει ο πάντα ελαφρώς αφηρημένος μπαμπάς. Κι ενώ η μητέρα φεύγει αφήνοντας τη λίστα με τις δέκα εντολές (και αμφιταλαντευόμενη για το αν πράττει το σωστό, και τι θα βρει επιστρέφοντας…), τα παιδάκια διαπιστώνουν ότι δεν έχουν γάλα για το πρωινό τους. Όταν ο μπαμπάς πετάγεται μέχρι το μπακάλικο στη γωνία, επιστρέφει μετά από μια άνευ προηγουμένου καθυστέρηση ξεφουρνίζοντας την πιο παρανοϊκή ιστορία (κλείνοντας το μάτι και στους “Συνήθεις Ύποπτους”…)! Εδώ τι να πρωτοσχολιάσεις; Τους στεγόσαυρους, τους διαστημικούς πειρατές, τις χωροχρονικές τρύπες, τις απελπισμένες μαμάδες; Ξεκαρδιστικός φόρος τιμής στους απανταχού μπαμπάδες που ενώ φαίνεται ότι απλώς διαβάζουν την εφημερίδα τους αδιάφορα, είναι πάντα εκεί για τους αγαπημένους τους.

υστερόγραφο προς τους νέους αναγνώστες: όταν περάσουν τα χρόνια, θα διαβάσετε του ιδίου τον μνημειώδη Πόλεμο των Θεών (αλλά και το πολύ τρυφερό Βιβλίο του Νεκροταφείου) και θα απορήσετε πώς ένας συγγραφέας μπορεί να γράφει τόσο διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα! Είπαμε, η ζωή λατρεύει την ποικιλία…

Gianni Rodari, Παραμύθια για να σπάτε κέφι, εκδ. Κέδρος

Άλλος αγαπημένος παραμυθάς! Αγαπάμε GianniRodariγιατί λατρεύουμε τη σύντομη φόρμα, την τρυφερότητά του και το παρανοϊκό του σύμπαν. Ένας λόγος που προτείνουμε τα Παραμύθια για να σπάτε κέφι σε σχέση με τα (επίσης εξαιρετικά) Παραμύθια από το τηλέφωνο – η δυνατότητα να αλλάξεις το τέλος κάθε ιστορίας!

Jeff Kinney, Το ημερολόγιο ενός σπασίκλα, εκδ. Ψυχογιός

Μεγάλη συζήτηση η συγκεκριμένη σειρά! Τα παιδιά τη λατρεύουν, οι γονείς την αντιπαθούν, οπότε ο γράφοντας θα καταθέσει την ταπεινή προσωπική του άποψη. Όχι, δεν έχει λογοτεχνικές δάφνες. Ούτε είναι βιβλία που θα μπουν σε μια «καθώς πρέπει» βιβλιοφιλική λίστα. Επιλέγουμε όμως να τα προτείνουμε, γιατί έχουν ένα πολύ μεγάλο προτέρημα – επιτρέψτε μου τον παραλληλισμό, αλλά μπορεί να λειτουργήσουν ως το δόλωμα που θα κάνει τα παιδιά που δεν είναι fanνα «καταπιούν» το αγκίστρι της ανάγνωσης. Και αυτό μόνο καλό είναι, τι λέτε; Επιλέγουμε τον Σπασίκλα και όχι άλλες αντίστοιχες σειρές (λχ Ξενέρωτη, Ανύπαρκτες) γιατί ο Σπασίκλας διατηρεί μια παιδικά αθωότητα πολύ όμορφη και ιδιαίτερη.

Η σημερινή λίστα δεν τελειώνει εύκολα, ακριβώς εξ αιτίας του θέματος. Τι μπορείς να αφήσεις απ’ έξω – τους μύθους του Αισώπου; Τις περιπέτειες του βαρόνου Μινχάουζεν; Άλλωστε ένα καλό βιβλίο πάντα χαρίζει και στιγμές γέλιου. Καλή ανάγνωση!