Ένα «εργαστήριο» ομαδικής συγγραφής με «οδηγό» τη συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου!
Κάθε Κυριακή απόγευμα, η Σώτη Τριανταφύλλου (εγώ), θα διαβάζει τις ιστορίες σας και θα σας γράφει σκέψεις και σχόλια.
Συχνά, όταν τελειώνει η Κυριακή είμαστε λίγο μελαγχολικοί: αύριο πάλι σχολείο… Μήπως δεν έχουμε διαβάσει καλά όλα τα μαθήματα; Μήπως…;
Για να φύγει μακριά η μελαγχολία υπάρχουν δύο τρόποι: πρώτα, σιγουρευόμαστε ότι είμαστε έτοιμοι για τη Δευτέρα.
Οι Δευτέρες είναι καινούργια μικρά ξεκινήματα, άρα έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε καλύτεροι και πιο ευτυχισμένοι. Δεύτερον, μπορούμε να φτιάξουμε μια δική μας ιστορία, δηλαδή έναν δικό μας κόσμο. Να πώς μπορεί να γίνει αυτό: θα γράφω μια παράγραφο –ή και λίγο περισσότερο- από μια ιστορία• στη συνέχεια, όποιος θέλει θα τη συνεχίζει…
Χρειαζόμαστε δηλαδή πλοκή, ήρωες («χαρακτήρες»), πράγματα που κάνουν οι ήρωες και πράγματα που παθαίνουν – όχι σκέψεις και ιδέες.
Καμιά φορά θα χρειάζεται να διαβάζετε βιβλία και να βλέπετε ταινίες στον κινηματογράφο ή σε dvd. Άλλες φορές ίσως έχει συμβεί κάτι μέσα στην εβδομάδα που να αξίζει να γίνει αντικείμενο αφήγησης. Θέλω να πω: δεν είναι όλα όσα κάνουμε άξια να γίνουν αντικείμενο αφήγησης. Για παράδειγμα, σήμερα σηκώθηκα το πρωί στις οκτώ, ήπια καφέ, πότισα τις τρεις γλάστρες που έχω… Δεν έκανα τίποτα πολύ ενδιαφέρον, παράξενο ή συναρπαστικό! Ωστόσο, κάπου-κάπου τυχαίνει να κάνω κάτι ενδιαφέρον, ή να μου συμβεί κάτι ενδιαφέρον: για παράδειγμα, πριν από λίγες ημέρες στο σχολείο όπου διδάσκω Ιστορία, δυο παιδιά τσακώθηκαν… Ίσως το χρονικό αυτού του καβγά -φωνάξαμε το ασθενοφόρο!_ να έχει κάποιο ενδιαφέρον, χωρίς να σημαίνει ότι οι ενδιαφέρουσες ιστορίες περιλαμβάνουν, σώνει και καλά, καβγάδες και ασθενοφόρα.
Διαβάστε τις ιστορίες...
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
|
|
το bookbook.gr προτείνει
Γονείς ενθαρρύνετε τα παιδιά να διαβάσουν!
Αν και δεν υπάρχουν οδηγίες για να εφαρμόσετε, αν και δεν υπάρχουν θαυματουργές τεχνικές, δείτε εδώ κάποιες προτάσεις που μπορεί να οδηγήσουν ένα παιδί να γίνει αναγνώστης.
το αγαπήσατε
Συνηθίζουμε να ταξινομούμε ό,τι μετριέται στην πεζή όψη της ζωής, της χωρίς φαντασία, της απομαγευμένης ζωής.
Η Μαρία Αγγελίδου στο βιβλίο της Τα Αμέτρητα ταλαντεύεται για λίγο, αλλά δεν χάνει την ισορροπία της και γρήγορα μετατρέπει το μέτρημα σε κάτι που δεν απαντάει στην ερώτηση «πόσα έχεις;» αλλά στην ερώτηση «τι θέλεις να μετρήσεις;».
Διαβάστε περισσότεραπροτεινόμενα άρθρα
