Τι θα γινόταν αν, γράψε την ιστορία

ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ;
Kαι τώρα –θα μου πείτε- τι κάναμε; Μια τρύπα στο νερό. Φτιάξαμε την οικογένεια Ευτύχη, της δώσαμε χαρακτηριστικά, ο καθένας μας είχε μια ιδέα για το πώς μπορεί αυτή η οικογένεια να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση- ε και λοιπόν;

Λοιπόν: αυτό που μοιάζει με τρύπα στο νερό λέγεται...
ΠΩΣ ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Αυτό το παράξενο πράγμα που μοιάζει με καταρράχτη -τα κείμενά σας- όπου πότε η Σελάνα βροντοχτυπάει τα πλήκτρα του πιάνου, πότε ασχολείται με τη χειροτεχνία, πότε ο μπαμπάς περνάει κωδικούς στα προιόντα, πότε το ρίχνει στις εφευρέσεις κλπ. έχει και παραέχει νόημα. Να οι άπειροι εαυτοί των ηρώων. Βρίσκονται στα χέρια σας για να διαλέξετε κάθε φορά, για κάθε ιστορία, έναν συνεκτικό εαυτό (δηλαδή να φτιάξετε έναν άνθρωπο με ιστορία αληθινή, αληθινά χαρακτηριστικά και αληθινούς φόβους) και να τη διηγηθείτε και στους άλλους.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΦΑΣΙΝΑ
Μπορεί να σας φαίνεται πολύ ακατάστατη η μισοφτιαγμένη ιστορία μας, αλλά έτσι είναι πάντα οι μισοφτιαγμένες ιστορίες: ακατάστατες, με ιδέες που συγκρούονται μεταξύ τους. Φυσικά στο τέλος έρχεται η στιγμή της μεγάλης φασίνας. Είναι η στιγμή που ο συγγραφέας αποφασίζει τι θα κάνουν στ’αλήθεια οι ήρωες. Και τότε αρχίζει να γράφει με μεγάλη αποφασιστικότητα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αμφιβάλλει), να σκουπίζει γύρω από τις λέξεις (για να μαζέψει τη σκόνη, δηλαδή τις άχρηστες λέξεις).
Μια φράση μπορεί να ξεκινήσει έτσι: “Η Σελάνα, αφού βγήκε από το μικρό της δωμάτιο που ήταν γεμάτο αφίσες, διέσχισε το διάδρομο, έπεσε πάνω στον Εδώ που γαύγιζε δυνατά για να τραβήξει την προσοχή της και αποφάσισε να πάει τον αγαπημένο της σκύλο μια βόλτα για να σκεφτεί τα φοβερά πράγματα που συνέβησαν εκείνη τη μέρα”.
Και να καταλήξει έτσι: “Η Σελάνα έβγαλε βόλτα τον Εδώ για να σκεφτεί”.
Ή μπορεί να σβηστεί κι εντελώς, επειδή η βόλτα δεν οδηγεί κάπου.

ΚΑΠΟΥ; ΠΟΥ;
Τι σημαίνει “να οδηγεί μια φράση κάπου”; Σημαίνει ότι αν η Σελάνα και ο Εδώ βγουν για βόλτα θα πρέπει να συμβεί κάτι, να δει κάτι η ηρωίδα μας, κάτι που θα τη βοηθήσει να επιστρέψει στο σπίτι με μια καινούργια ιδέα.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ;
Ερχόμαστε στο σημαντικότερο. Τι θα συμβεί επιτέλους στην οικογένεια Ευτύχη. Πολλά μπορούν να συμβούν. Ανάλογα με το ποιος συγγραφέας γράφει την ιστορία (αν είναι αισιόδοξος, πλακατζής, ρεαλιστής) η ιστορία μπορεί να γραφτεί με χίλιους τρόπους.
Ας πούμε:
-Η οικογένεια Ευτύχη φέρνει όλα τα ρούχα στο σπίτι και οργανώνει ένα παζάρι. Τα παιδιά καλούν με μέιλ φίλους και γνωστούς. Ανάμεσά τους και ένας διευθυντής θεάτρου που συνεργαζόταν με τη μητέρα παλιά. Της προτείνει να επιστρέψει στο θέατρο κι εκείνη δέχεται. Επικρατεί εκνευρισμός στο σπίτι, η μαμά ξημεροβραδιάζεται στις πρόβες, ο μπαμπάς καίει τα φαγητά, ώσπου αποφασίζει κι αυτός να βάλει το κεφάλι κάτω και να εφεύρει κάτι όπως τις παλιές καλές μέρες: ένα μικροσκοπικό μηχάνημα ανίχνευσης καπνού για όλους τους πολυάσχολους μάγειρες. Το ενεργοποιείς και δεν καις ποτέ το φαγητό επειδή, στην κρίσιμη στιγμή, το μηχάνημα, με ανθρώπινη φωνή, φωνάζει: “Πού έχεις το μυαλό σου;”. Στην εποχή της κρίσης που κανείς δεν έχει το μυαλό στο κεφάλι του και το φαγητό στο μέσο ελληνικό σπιτι καίγεται με μεγάλη συχνότητα, ο Κωνσταντίνος Ευτύχης κάνει χρυσές δουλειές.
Αυτή ήταν η δική μου ιδέα. Να τώρα και μερικές δικές σας:
-Οι γονείς αποφασίζουν να πουλήσουν τα ρούχα διοργανώνοντας ένα μεγάλο πάρτυ στο μαγαζί, η Σελάνα και ο Δήμος τραγουδάνε το τραγούδι που έχουν γράψει για την κρίση και στο τέλος της βραδιάς ένας παραγωγός τους πλησιάζει και τους ρωτάει αν έχουν κι άλλα τραγούδια.
-Η μαμά σκέφτεται να κάνει επιδιορθώσεις σε ρούχα, στο σπίτι. Είναι αχτύπητη στις μεταποιήσεις και στο ράψιμο. Πιστεύει ότι όλοι θα ψάχνουν για μια καλή μοδίστρα, επειδή δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν καινούργια ρούχα. Ο άντρας της τη βοηθάει να φτιάξει ένα σάιτ στο Ίντερνετ για να διαφημίσει τις υπηρεσίες της και ετοιμάζοντάς το σκοντάφτει στην αγγελία ενός διάσημου επιστήμονα που θέλει να δημιουργήσει μια ομάδα εθελοντών ερευνητών. Πηγαίνει κι αυτός, περνάει από συνέντευξη κι ενώ στην αρχή δεν πληρώνεται, κάποια στιγμή ο επιστήμονας ανακαλύπτει το λαμπρό του παρελθόν στις εφευρέσεις και αποφασίζει να τον προσλάβει για να του αναθέσει… κλπ κλπ.
Αυτό το παιχνίδι μπορεί να πάει πολύ μακριά και σας αφήνω να το συνεχίσετε μόνοι σας. Αλλωστε το πιο ωραίο πράγμα στο γράψιμο είναι αυτό: δημιουργείς ένα καράβι που δεν υπάρχει, το ρίχνεις σε μια ανύπαρκτη θάλασσα και –τι παράξενο!_ ταξιδεύει!

Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Για την τελευταία μας εβδομάδα μαζί θα ήθελα να σας ζητήσω να τελειώσουμε όπως αρχίσαμε. Με μια άσκηση …χαλάρωσης. Είναι η άσκηση “Τι θα γινόταν αν”.
Σας ζητάω να γράψετε απλώς μια φράση ασυνήθιστη, μια φράση που θα φέρει κοντά δυο λέξεις που συνήθως δεν συναντιούνται για να δημιουργήσετε μια δική σας παράξενη σκέψη. Αυτές οι σκέψεις δε χρειάζεται να συμβαδίζουν με όσα έχετε μάθει:
-στη φυσική (π.χ. Τι θα γινόταν αν το νερό της θάλασσας έπηζε στα μεγάλα κρύα;)
-ή στα θρησκευτικά (Π.χ. Τι θα γινόταν αν ο Θεός είχε αδέρφια;)
-ή στη γεωγραφία (π.χ. Τι θα γινόταν αν η Αθήνα ήταν νησί;)
-ή στα μαθηματικά (π.χ. τι θα γινόταν αν τρία επί τρία έκανε ενενήντα;)
Με άλλα λόγια θέλω με την ερώτησή σας να δημιουργήσετε μια δική σας πραγματικότητα που μπορεί να κάνει όλους τους άλλους να αναστενάξουν από ανακούφιση, ή να γελάσουν μέχρι δακρύων υπενθυμίζοντάς σε όλους ότι η ζωή –και το γράψιμο- είναι μαγικό πράγμα.
Περιμένω με αγωνία τις ερωτήσεις σας. Όπως είπε κι ένας μεγάλος φιλόσοφος οι ερωτήσεις είναι πιο σημαντικές από τις απαντήσεις.
Τί θα γινόταν αν;

(κάντε κλικ στο «συνεχίστε την ιστορία» και προσθέστε το κείμενό σας)