Εφιάλτες στο σχολείο, η ιστορία

Ο ΛΑΜΠΗΣ, ΤΑ ΛΑΜΠΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΑΝΑΚΙ

Κανείς δεν πιστεύει και κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά. Είμαι μικρός κι ασήμαντος. Είμαι αδύναμος και μόνος.
Κάτι συνέβη όμως και όλα άλλαξαν – τα εξηγώ όλα παρακάτω. Στο σχολείο υπάρχει ένα παιδί, πολύ ψηλό, με μεγάλα χέρια σαν γίγαντα και κόκκινα μαλλιά. Τον λένε Λάμπη κι όλοι τον φοβούνται: έχει μια παρέα από τρομακτικά αγόρια, πιο τρομακτικά κι απ’ τον ίδιον που τα λένε Λαμπάκια. Αλλά ο Λάμπης είναι ο αρχηγός και δίνει τις εντολές. Νομίζω ότι ένα απ’ αυτά τα αγόρια έχει στην τσέπη του ένα σουγιαδάκι: το είδα μια μέρα που γυάλιζε. Εγώ τα σουγιαδάκια τα φοβάμαι. Είμαι φιλήσυχος! Δεν μου αρέσει η βία! Καμιά φορά όταν βλέπουμε στην τηλεόραση ταινίες με φονικά και με κυνηγητά και χύνεται αίμα κλείνω τα μάτια μου με την παλάμη μου. Ο μπαμπάς γελάει. «Κέτσαπ είναι!» λέει. Αλλά, δεν είναι για γέλια - μπορεί να είναι κέτσαπ στην τηλεόραση, φονικά όμως γίνονται στην πραγματικότητα. Χύνεται αίμα!

Ο κόσμος είναι γεμάτος Λάμπηδες και Λαμπάκια. Ο μπαμπάς λέει ότι τους Λάμπηδες τούς αντιμετωπίζουμε με τα μαγικά – αλλά βέβαια δεν καταλαβαίνω τι εννοεί. Συχνά ο μπαμπάς μιλάει με δύσκολες λέξεις – η μαμά γελάει και τον λέει ονειροπαρμένο. Επίσης τον λέει μωρό της και αγάπη της.
Ο Λάμπης ρίχνει κάτω πράγματα και με αναγκάζει να τα μαζεύω. Ανάμεσα στα πράγματα που ρίχνει είμαι κι εγώ ο ίδιος: προχθές με χτύπησε και μ’ έριξε στις λάσπες. Όταν το είπα στη δασκάλα, η δασκάλα είπε: «Να είστε φρόνιμοι», λες κι έφταιγα κι εγώ.
Δεν υπάρχει δικαιοσύνη! Κάθε μέρα πηγαίνω στο σχολείο με χτυποκάρδι - φοβάμαι τον Λάμπη και την παρέα του. Φοβάμαι μήπως με σφάξουν τα Λαμπάκια με το σουγιαδάκι.

...έτσι κι αύριο που είναι Δευτέρα, δεν θέλω να πάω στο σχολείο. Από τον φόβο και την πίεση έχει αρχίσει να με πονάει το κεφάλι μου κι έχω ένα βάρος στο στήθος – φοβάμαι μήπως πάθω παιδικό έμφραγμα ή παιδικό εγκεφαλικό- και κανείς δεν πιστεύει αυτό που περνάω. Όπου παραπονεθώ, μου λένε: «Ε! εντάξει παιδιά είναι και παίζουν» ή «Μάθε να κάνεις μαγικά»: οι μεγάλοι δεν είναι σοβαροί άνθρωποι. Να, ο μπαμπάς που είναι μεγάλος (αφού είναι μπαμπάς) διαβάζει τον «Ποπάι», δηλαδή κόμικς με ήρωα έναν ναύτη που τρώει σπανάκι και αποκτά υπερφυσική δύναμη.
Ούτε οι μικροί είναι σοβαροί. Μου βάζουν τρικλοποδιά και σωριάζομαι καταγής. Το χειρότερο είναι ότι ούτε τα άλλα παιδιά με υποστηρίζουν επειδή φοβούνται τον Λάμπη. Κάνουν πως δεν βλέπουν. Το να κάνεις ότι δεν βλέπεις μια κακή πράξη είναι το ίδιο απαίσιο με την πράξη.
Γιατί με έχουν κάνει στόχο δεν ξέρω! Ίσως επειδή είμαι τόσο ήρεμος: η μαμά, παρότι έκλεισα τα έντεκα, με αποκαλεί μωρό της και αγάπη της – όπως τον μπαμπά που έχει κλείσει τα σαράντα. Είμαι ευγενικό παιδί, έχω καλούς τρόπους και θυμώνω δύσκολα. Κλαίω εύκολα, αλλά θυμώνω δύσκολα. Δεν φωνάζω, δεν κάνω αταξίες. Υπομονή κάνω.

Βρισκόμαστε κιόλας στον Φεβρουάριο και το τι έχω τραβήξει απ’ αυτά τα παιδιά ξεπερνάει ακόμα και τη δική σας φαντασία – και ξέρω ότι έχετε μεγάλη και ζωηρή φαντασία. Όταν στο διάλειμμα βγάζω να φάω το σαντουιτσάκι μου, εμφανίζεται ο Λάμπης και μου το βουτάει και το τρώει με μεγάλες μπουκιές• ύστερα, πάω να καθίσω στο θρανίο μου και κολλάει το παντελόνι μου στο κάθισμα γιατί ο Λάμπης και τα Λαμπάκια του μού έχουν βάλει κόλλα Ούχου. Δεν μιλάω, δεν διαμαρτύρομαι – έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Ο Λάμπης μού φαίνεται μια φλόγα που θα με κάψει – επειδή έχει τα κόκκινα μαλλιά.
Γράφω όμως αυτή την ιστορία επειδή κάτι συνέβη και όλα άλλαξαν. Ο μπαμπάς μού έκανε δώρο (χωρίς να έχω γενέθλια ή γιορτή) ένα παιχνίδι εμπνευσμένο από τον αγαπημένο του «Ποπάϊ». «Είναι μαγικό,» με διαβεβαίωσε και το παίξαμε μαζί: γράψαμε γράμμα στον Ποπάι για να μου στείλει μαγικό σπανάκι ν’ αποκτήσω υπερφυσικές δυνάμεις. Εγώ, παρότι όπως είπα, είμαι ήπιος χαρακτήρας, χαζός δεν είμαι και δεν την πίστεψα αυτή την ιστορία. Άκου μαγικά σπανάκια!
Ωστόσο, την επομένη έφτασε στην πόρτα μας ένα πακέτο με παραλήπτη εμένα. Είμαι παιδί, δεν έχω ογκώδη αλληλογραφία. Στην πραγματικότητα παίρνω ετησίως δυο-τρεις χριστουγεννιάτικες κάρτες κι άλλες τόσες πασχαλινές, από τα ξαδέρφια μου. Και πέρυσι μου έστειλε η συμμαθήτριά μου η Νεφέλη κάρτα για τον Άγιο Βαλεντίνο – άλλη ιστορία αυτή, ίσως σας τη διηγηθώ κάποτε. Άνοιξα λοιπόν το δέμα και μέσα υπήρχε το σπανάκι του Ποπάι.
Στη γεύση ήταν χάλια αλλά μόλις το κατάπια ένιωσα τόσο δυνατός που παρ’ ολίγο να σπάσω το ποτήρι μου με το γάλα. Έπιασα το ποτήρι με τόση δύναμη που έτριξε...
Ύστερα, πετάχτηκα έξω, έφτασα στο σχολείο σε τρία λεπτά –σχεδόν Ολυμπιακό ρεκόρ- όρμησα στην αυλή και σήκωσα τον Λάμπη στον αέρα με το ένα χέρι. Οι υπόλοιποι, Λαμπάκια και σιωπηλοί αυτόπτες μάρτυρες, έμειναν αποσβολωμένοι. Δεν μίλησα, δεν είπα λέξη: ήμουν η ήρεμη δύναμη. Κράτησα για κάμποσα λεπτά τον Λάμπη στον αέρα κι εκείνος ανακατεύτηκε κι άρχισε να με παρακαλάει να τον αφήσω λέγοντας ότι θα κάνει εμετό. Τα κόκκινα μαλλιά του στην κορυφή τον έκαναν να μοιάζει με καρότο. Τα Λαμπάκια ζάρωσαν στη γωνία και η συμμαθήτριά μου η Νεφέλη μού έστειλε ένα φιλί. Η Νεφέλη με νευριάζει αλλά τα περί Νεφέλης θα σας τα πω άλλη φορά, όπως προανέφερα.
Όταν άφησα κάτω τον Λάμπη, με πλησίασε απειλητικά ένα Λαμπάκι με το σουγιαδάκι που σας έλεγα. Αλλά δεν πρόλαβε να με σφάξει γιατί τον ακινητοποίησα και τον έριξα μπρούμυτα στο χώμα. Όπως στις ταινίες με την κέτσαπ. Το πλήθος έκανε ωωω και χειροκρότησε. Έγινα ο ήρωας του σχολείου.

Μην πείτε τίποτα, σε κανέναν, για το σπανάκι. Μπορεί να το ξαναχρειαστώ. Κυρίως φοβάμαι μήπως γράψουν ο Λάμπης και τα Λαμπάκια στον Ποπάι κι ο Ποπάι στείλει μαγικό σπανάκι και σ’ αυτούς. Ο μπαμπάς προσπαθεί να με καθησυχάσει: «Ο Ποπάι στέλνει σπανάκι μόνο στους καλούς ανθρώπους» - αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Διαβάστε την ιστορία όπως γράφτηκε αρχικά