Κάθε ιστορία είναι μια διαφορετική εμπειρία, κουβαλάει τα δικά της συναισθήματα και τους δικούς της συσχετισμούς. Όταν διαβάζω μια ιστορία για να την εικονογραφήσω, θέλω να συλλάβω τα συναισθήματα –να τα αρπάξω και να τα συγκρατήσω γιατί μπορεί να είναι φευγαλέα- και να κατανοήσω πώς θα φτιάξω εικόνες για να τα υποστηρίξω και να τα ενισχύσω. Αυτό το πρόβλημα απαιτεί αφηρημένες λύσεις (να επιλέξεις το είδος του σχεδίου, του χώρου, και της σχέσης των χρωμάτων), πράγμα που συχνά σημαίνει να παίζεις με νέα και διαφορετικά είδη: μολύβια, παστέλ, λάδια, στο χαρτί, στον καμβά, στο ριζόχαρτο, στο ξύλο. Αλλά όλο και πιο πολύ ξοδεύω χρόνο να σκέφτομαι τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην ιστορία.

Συχνά αυτά τα συναισθήματα έρχονται σε μένα σαν ένα είδος χαρακτηριστικής ατμόσφαιρας. Ξέρω πως όταν ανακαλώ τις πιο παλιές μου αναμνήσεις, πως θυμάμαι να βλέπω και να ακούω κάτι, αυτό συνοδεύεται από μια αίσθηση του πώς ένιωθα να είμαι εκεί και να το βλέπω. Είναι συνήθως μια υπέροχη αίσθηση, που ανήκει σε ολόκληρη την εμπειρία, ο τρόπος που η μυρωδιά ενός δωματίου μπορεί να ενσωματώσει όλη την αισθητική εμπειρία του δωματίου. Πριν από μερικά χρόνια διάβαζα στην κόρη μου ένα βιβλίο του Μπαμπάρ για δεύτερη ή τρίτη φορά όταν ξαφνικά μια εικόνα φώτισε μια χαμένη ανάμνηση. Ήταν απλώς η ανάμνηση αυτής της ίδιας σελίδας, αλλά όπως την έβλεπε ένα μικρό παιδί. Ολόκληρη η σκηνή τυλίχτηκε μέσα σε μια ατμόσφαιρα και ξαφνικά μπορούσα να αναπνέω, να μυρίζω και να γεύομαι αυτόν τον κόσμο. Έτσι λοιπόν με κάθε νέο κείμενο που αναλαμβάνω, θέλω να συλλάβω τη γεύση του και να την αναδείξω με τις εικόνες μου.

Ζωγραφίζοντας τον Ρούμπελστιλτσκιν προσπάθησα να δημιουργήσω έναν καθαρά φανταστικό κόσμο. Αυτός ο κόσμος αναζητούσε ένα είδος τέλειας ομορφιάς: ομαλές επιφάνειες τοποθετημένες μέσα σε καθαρό φως. Θα μου άρεσε να ζωγραφίσω αυτόν τον κόσμο σαν το εσωτερικό ενός πολύτιμου λίθου –φωτεινό και ακίνητο, ίσως χωρίς καμιά απολύτως μυρωδιά.

Φαίνεται πως με κάθε βιβλίο προσπαθώ να εφεύρω ένα νέο τρόπο δουλειάς για να πετύχω ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι το πιο κοπιαστικό και το πιο χρονοβόρο κομμάτι της δουλειάς μου προτού αρχίσει ο σχεδιασμός να κυλάει. Είναι δύσκολο να θυμάμαι, όταν μια δουλειά τελειώνει, πόσες απόπειρες και λάθη -και λάθη και λάθη- προκύπτουν στα πρώτα στάδια της εικονογράφησης: να προσπαθείς να συναισθανθείς τη γεύση ενός κειμένου και να κατανοήσεις, πώς θα το αποδώσεις για να το απολαύσουν τα μάτια.

Απόσπασμα από το βιβλίο The Essential Guide to Children’s Books and their Creators, Houghton Mifflin Company, Boston, New York, 2002