Οι φανταστικοί φίλοι είναι εκείνο το κομμάτι της φαντασίας των παιδιών που εισβάλλει στην πραγματικότητα και δημιουργεί τον ξεχωριστό κόσμο κάθε παιδιού. Σ' αυτόν τον κόσμο που οι ενήλικες παρατηρούν και εκλογικεύουν, τα παιδιά κινούνται με άνεση από το φανταστικό στο πραγματικό, γνωρίζουν τα σύνορα, τα καταργούν, σπάνια τα μπερδεύουν.

«Ψιτ, ψιτ» ακούγεται μια φωνή.
Η Κατερίνα κοιτάζει παντού. Δε βλέπει κανέναν.
«Ψιτ, ψιτ» ξανακούγεται η φωνή.
«Δε σε βλέπω. Πού είσαι;»
«Και πώς θες να με δεις, χαζή, αφού είμαι Αόρατος;» ξανακούγεται η ίδια φωνή.
«Τι θες να κάνω;» ρωτάει η Κατερίνα.
«Να μου δώσεις ένα σκούφο κι ένα κασκόλ. Μ' έχει σακατέψει αυτή η υγρασία»
«Αμέσως» λέει η Κατερίνα.
Ανοίγει το συρτάρι της ντουλάπας της και ψάχνει για το δικό της κασκόλ και το δικό της σκούφο.

Μάρω Λοΐζου, Η Κατερίνα και ο Αόρατος, Πατάκης

Ο Όλιβερ ένοιωθε λίγο διαφορετικός. Αλλά δεν πείραζε. Ζούσε στον δικό του κόσμο, παρέα με τους φίλους του. Μαζί ζούσαν πολλές περιπέτειες. Έψαχναν για θησαυρούς και διέσχιζαν την έρημο καβάλα σε καμήλες. Περνούσαν στενές γέφυρες και άφοβα τα έβαζαν με καρχαρίες. Πηδούσαν πάνω από ωκεανούς και κατέβαιναν ορμητικούς καταρράκτες. Ως και την άλλη πλευρά του κόσμου είχαν επισκεφτεί.

Brigitta Sif, Όλιβερ, Ίκαρος

Εκείνο το πρωί όταν ξύπνησε ο Νέιτ, το Αντίθετο κρεμόταν απ' το ταβάνι και τον κοίταζε επίμονα.
«Τι δουλειά έχεις εσύ στο ταβάνι;» του είπε ο Νέιτ. «Κατέβα κάτω γρήγορα!»
Αλλά τότε έγινε το αντίθετο: το Αντίθετο έμεινε στη θέση του.

Tom MacRae, Το αντίθετο, Καστανιώτης

Στο δάσος του Μπέρτζες ζούσε ένα παιδί σκέτο αγρίμι..., έγραψα. Δεν είχε οικογένεια και δεν είχε φίλους και ήξερε από πού καταγόταν και δεν μπορούσε να μιλήσει και τρεφόταν με μούρα και βολβούς και κουνέλια και με τις ξεραμένες, μισοφαγωμένες πίτες που έβρισκε στους σκουπιδοτενεκέδες πίσω από το γηροκομείο του Γκρινέικρς. Ζούσε σε μια σπηλιά κάτω απ' το ερειπωμένο παρεκκλήσι. Τα όπλα του ήταν κάτι παλιά κουζινομάχαιρα κι ένα τσεκούρι που είχε βουτήξει απ' το κτήμα του Φράνκι Φίνεγκαν.

David Almond, Το αγρίμι, Jemma Press

Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Καλτσούλης δεν είναι και η καλύτερη παρέα στα παιχνίδια μου. Άσχετος από ποδόσφαιρο και άχρηστος στους καβγάδες, δεν κατάλαβε ποτέ του τη διαφορά μεταξύ καουμπόηδων και Ινδιάνων.
Μα πάνω απ' όλα, δεν θέλω να συνεχίσω να έχω ένα κουνέλι για καλύτερό μου φίλο, δεν είμαι πια μωρό.
Αποφάσισα, λοιπόν, να τον ξεφορτωθώ.

Benjamin Chaud, Αντίο Καλτσούλη, Κόκκινο

Η κυρία Ανακατωσουριάν έγειρε στην καρέκλα της και σκέφτηκε τον Φριτζ. Από τη στιγμή που της τον θύμισε η μητέρα της, διαπίστωσε πως πράγματι κάτι μπορούσε να ανακαλέσει. Σχεδόν θυμόταν την όψη του. Ήταν γέρικο τσοπανόσκυλο; Ίσως. Είχε περάσει τόσος καιρός που, αν και είχε την αίσθηση πως θυμόταν κάποια πράγματα (την υγρή, χωμάτινη, μπαγιάτικη μυρωδιά του σκύλου όταν κοιμόταν κάτω από το κρεβάτι της, για παράδειγμα), οι περισσότερες λεπτομέρειες θα έμεναν για πάντα ξεχασμένες.
Ήταν σίγουρο, ωστόσο, πως η επινόηση αυτού του φανταστικού φίλου δεν την έβλαψε σε τίποτα και έτσι δεν θα ανησυχούσε για την Αμάντα.

Α. Harrold, Φανταστικός φίλος, Μεταίχμιο

Οι ιστορίες, φτιαγμένες κι αυτές από τη φαντασία κάποιου, συγγενεύουν με τους φανταστικούς φίλους: συχνά αφηγούνται τις περιπέτειες τους, οι ήρωές τους γίνονται φανταστικοί φίλοι, κρατούν ζωντανό το μπες βγες από τη φαντασία στην καθημερινή ζωή.

Μεγαλώνοντας αυτή η θαυμαστή εμπειρία ξεθωριάζει και ξεχνιέται αμετάκλητα. Από την παιδική ηλικία μένουν μόνο οι φωτογραφίες για να αναγνωρίζουμε με δυσκολία τον εαυτό μας.

βιβλία για φανταστικούς φίλους

 Δείτε ακόμη: Ο φανταστικός μου φίλος και εγώ!