φωτογραφίες της Κατερίνας Καλούδη από το βιβλίο Παιδικές Βιβλιοθήκες στην Ελλάδα, Κέντρο Παιδικών και Εφηβικών Βιβλιοθηκών 1992 

[…] Τρεις ώρες δρόμος προς Βελβεντό. Το τοπίο θα ήταν όμορφο αν μπορούσαμε να το δούμε. Η ομίχλη είναι πυκνή. Η επιγραφή «Νάουσα» με βυθίζει σε ονειροπολήσεις. Θυμάμαι το γαλάζιο ταμπούρλο, το μεγάλο ταξίδι μέχρι τη Fondation des Treilles στη Γαλλία, όπου ξαναβρήκα έναν από τους απογόνους των κατοίκων της Νάουσας. Η ζωή μας παίζει στ’ αλήθεια παράξενα παιχνίδια!...

Επιτέλους στο Βελβεντό. Υψόμετρο 600 μ. Ο αέρας είναι ελαφρύς και μέσα στη βιβλιοθήκη βασιλεύει η χαρά. Ο δήμαρχος μας περίμενε. Ο ίδιος είναι ένα μικρό θαύμα. Την ώρα που η Έλγκα διηγείται ιστορίες στα παιδιά, ο Ζαν-Κλωντ Κομέρ μελετάει τα βιβλία, τις φθαρμένες συλλογές, και συζητάει τη βιβλιοθηκάριο που ξέρει λίγα αγγλικά και γαλλικά.
Κάθομαι μαζί με τον δήμαρχο σ’ ένα από τα τραπέζια των παιδιών και μιλάμε για τα διάφορα προβλήματα και για το μέλλον του χωριού:
3.800 κάτοικοι, που έχουν μορφωθεί σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινότητας. Οι σχέσεις μεταξύ τους. Δεν έχουν συγκοινωνία, δεν έχουν τουρισμό, δεν έχουν ξενοδοχείο, δεν έχουν χώρους αρχαιολογικούς, τίποτα που θα μπορούσε να προσελκύσει τους περίεργους. Ναι, για μένα το Βελβεντό θα μπορούσε να είναι το πρότυπο μιας δυσεύρετης ευτυχίας. Καμία μιζέρια, όλοι χορταίνουν και κατοικούν σε σπίτια αξιοπρεπή με μονάχα τα απαραίτητα. Ο δήμαρχος επιβλέπει τα πάντα, είναι φίλος με όλους, νοιάζεται και συμβουλεύει τον καθένα.

Πριν φύγουμε μου λέει: Η βιβλιοθήκη δεν πρέπει να περιορίζεται στην ανάγνωση βιβλίων. Δημιουργεί ομάδες… Είναι ένα κέντρο, ένας πυρήνας, όπου αναπτύσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Δεν πρόκειται για ρομαντικές ουτοπίες, αλλά για συγκεκριμένες εμπειρίες. Όπου τα παιδιά γίνονται ικανά να συμμετέχουν στη διαμόρφωση της κοινωνίας του Αύριο.

1984, Ανέτ Σλουμπερζέ, Οι παιδικές βιβλιοθήκες στην Ελλάδα (απόσπασμα)