H Κλεμάνς ονειρεύεται να εγκαταλείψει τη μονότονη ζωή του σχολείου και να γυρίσει τον κόσμο, στα χνάρια των γονιών της που υπήρξαν κλέφτες. Ο εξαιρετικά ιδιόρρυθμος κηδεμόνας της Όσκαρ, που στην πραγματικότητα είναι ένα φάντασμα, τη μεγάλωσε μέσα σε παράξενες συνθήκες. Η ζωή της κινείται ανάμεσα στην ανία και τη σιωπή, και η ίδια επιθυμεί να αποδράσει σε ένα φανταστικό κόσμο.
Ώσπου τα πάντα αλλάζουν με την άφιξη του Σιμόν, του νέου συμμαθητή της. Όλοι θέλουν να του μιλήσουν, να τον γνωρίσουν, να κερδίσουν τη φιλία του. Τα βλέμματα και η προσοχή όλων θα στραφούν πάνω του. Γιατί ο Σιμόν δεν είναι ένα αγόρι όπως όλα τα άλλα: το πρόσωπό του και το σώμα του καλύπτονται κάθε μέρα με νέες κηλίδες χρωμάτων. Τα χρώματα είναι έντονα και αλλάζουν, έτσι ώστε κάποιοι τον αποκαλούν το "αγόρι-ουράνιο τόξο". Η Κλεμάνς είναι περίεργη να μάθει από πού προέρχονται τα χρώματά του, έτσι προσπαθεί να προσεγγίσει τον Σιμόν, αποφασισμένη να αποκαλύψει το μυστικό του.
l
ΤΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΑΓΟΡΙ
|
![]() |
|
![]() |
l
l
l
η γνώμη του bookbook.gr

Να ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο!
Ένα βιβλίο που ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό, αποφεύγει τις κακοτοπιές των ηθικών συμπερασμάτων και των happy ends υφαίνοντας μια ιστορία ανθρώπινη και συγκινητική.
Η ηρωίδα που συγκατοικεί μ’ ένα φάντασμα μου θυμίζει την Πίπη φακιδομύτη που μένει μόνη της σ’ ένα σπίτι με ένα άλογο και μια μαϊμού. Ο συγγραφέας δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να δώσει αληθοφανείς εξηγήσεις για τις ανορθολογικές καταστάσεις που δημιουργεί και μ’ αυτό τον τρόπο κερδίζει τον αναγνώστη και τον ωθεί από τις πρώτες λέξεις να βυθιστεί στην ιστορία.
Το θέμα ενδείκνυται για εύκολες ηθικολογίες και ιστορίες χωρίς νόημα που απλώς πλαισιώνουν το μήνυμα: η κακοποίηση των παιδιών. Αυτό που κάνει το βιβλίο αυτό τόσο ξεχωριστό είναι πως δεν παίρνει θέση, δεν τραβά μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό, δεν υπάρχουν οι ήρωες και οι κακοί.
Μόλις χτες διάβαζα στην εφημερίδα, έκπληκτη, πως με απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης θα απογορευτούν οι κάθε είδους σωματικές τιμωρίες στα παιδιά. Νόμιζα πως ήταν ήδη απαγορευμένες. Εικοσιμία ευρωπαϊκές χώρες τηρούν τις ισχύουσες απαγορεύσεις, ωστόσο τόσο στη Γαλλία όσο και στη Βρετανία υπήρξε απροθυμία για την εφαρμογή σχετικών διατάξεων!
Η ιστορία του πολύχρωμου παιδιού εξελίσσεται στο Παρίσι και είναι μια ιστορία παιδικής κακοποίησης.
Η προσέγγιση του παραπέμπει στη φιλοσοφική σειρά βιβλίων Σκέψου μαζί μου που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη: δεν υπάρχουν σωστές και λάθος απαντήσεις στα υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο μικρό ή μεγάλο. Το σημαντικό είναι να σου δοθούν τα κίνητρα να σκεφτείς και να χαράξεις το δικό σου μονοπάτι σύμφωνα με τη δική σου κρίση.
Ο συγγραφέας αποφεύγει να καταδείξει ενόχους: ακόμα κι αν τιμωρούνται οι κυρίως υπεύθυνοι, δηλ. οι γονείς, υπάρχει ένα ολόκληρο πλέγμα σιωπής που εξαπλώνεται σ’ όλη την κοινωνία και που λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και να εκλείψει. Ακόμη και τα ίδια τα θύματα ανακαλύπτοντας τρόπους «να μεταμορφώνουν τον πόνο σε ομορφιά» συντελούν κι αυτά στη διαιώνιση συμπεριφορών που θεωρούμε πως τουλάχιστον στην Ευρώπη αποτελούν παρελθόν.
Αν κάποιοι μπορούν ν’ αντιδράσουν σ’ αυτό το ένοχο πλέγμα σιωπής είναι ήρωες έξω από τα όρια της λογικής, των κοινωνικά αποδεκτών συμπεριφορών. Το μόνο που μπορεί να καταφέρουν είναι ν’ ανοίξουν μια μικρή χαραμάδα, μια και ο άνισος αγώνας που δίνουν είναι πολύ πιθανό να τους οδηγήσει στη δημιουργία μιας νησίδας προσωπικής ζωής όπου θα ζουν έτσι όπως πιστεύουν.
Ένα βιβλίο που ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό, αποφεύγει τις κακοτοπιές των ηθικών συμπερασμάτων και των happy ends υφαίνοντας μια ιστορία ανθρώπινη και συγκινητική.
Η ηρωίδα που συγκατοικεί μ’ ένα φάντασμα μου θυμίζει την Πίπη φακιδομύτη που μένει μόνη της σ’ ένα σπίτι με ένα άλογο και μια μαϊμού. Ο συγγραφέας δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να δώσει αληθοφανείς εξηγήσεις για τις ανορθολογικές καταστάσεις που δημιουργεί και μ’ αυτό τον τρόπο κερδίζει τον αναγνώστη και τον ωθεί από τις πρώτες λέξεις να βυθιστεί στην ιστορία.
Το θέμα ενδείκνυται για εύκολες ηθικολογίες και ιστορίες χωρίς νόημα που απλώς πλαισιώνουν το μήνυμα: η κακοποίηση των παιδιών. Αυτό που κάνει το βιβλίο αυτό τόσο ξεχωριστό είναι πως δεν παίρνει θέση, δεν τραβά μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό, δεν υπάρχουν οι ήρωες και οι κακοί.
Μόλις χτες διάβαζα στην εφημερίδα, έκπληκτη, πως με απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης θα απογορευτούν οι κάθε είδους σωματικές τιμωρίες στα παιδιά. Νόμιζα πως ήταν ήδη απαγορευμένες. Εικοσιμία ευρωπαϊκές χώρες τηρούν τις ισχύουσες απαγορεύσεις, ωστόσο τόσο στη Γαλλία όσο και στη Βρετανία υπήρξε απροθυμία για την εφαρμογή σχετικών διατάξεων!
Η ιστορία του πολύχρωμου παιδιού εξελίσσεται στο Παρίσι και είναι μια ιστορία παιδικής κακοποίησης.
Η προσέγγιση του παραπέμπει στη φιλοσοφική σειρά βιβλίων Σκέψου μαζί μου που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη: δεν υπάρχουν σωστές και λάθος απαντήσεις στα υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο μικρό ή μεγάλο. Το σημαντικό είναι να σου δοθούν τα κίνητρα να σκεφτείς και να χαράξεις το δικό σου μονοπάτι σύμφωνα με τη δική σου κρίση.
Ο συγγραφέας αποφεύγει να καταδείξει ενόχους: ακόμα κι αν τιμωρούνται οι κυρίως υπεύθυνοι, δηλ. οι γονείς, υπάρχει ένα ολόκληρο πλέγμα σιωπής που εξαπλώνεται σ’ όλη την κοινωνία και που λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και να εκλείψει. Ακόμη και τα ίδια τα θύματα ανακαλύπτοντας τρόπους «να μεταμορφώνουν τον πόνο σε ομορφιά» συντελούν κι αυτά στη διαιώνιση συμπεριφορών που θεωρούμε πως τουλάχιστον στην Ευρώπη αποτελούν παρελθόν.
Αν κάποιοι μπορούν ν’ αντιδράσουν σ’ αυτό το ένοχο πλέγμα σιωπής είναι ήρωες έξω από τα όρια της λογικής, των κοινωνικά αποδεκτών συμπεριφορών. Το μόνο που μπορεί να καταφέρουν είναι ν’ ανοίξουν μια μικρή χαραμάδα, μια και ο άνισος αγώνας που δίνουν είναι πολύ πιθανό να τους οδηγήσει στη δημιουργία μιας νησίδας προσωπικής ζωής όπου θα ζουν έτσι όπως πιστεύουν.
l