l
Ο ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΑΥΑΓΟΣ
|
|
|
l
-
μέγεθος γραμματοσειράς
μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς
αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
l
Ο Ισίδωρος είναι ένα εννιάχρονο αγόρι που βαριέται. Μια μέρα αποφασίζει να γράψει σε ένα ναυαγό που πρέπει κι εκείνος να βαριέται επίσης. Βάζει το γράμμα του σ' ένα μπουκάλι πορτοκαλάδας και το δίνει στον πατέρα του, να το ρίξει στη θάλασσα. Και αναπάντεχα έρχεται απάντηση! Έτσι, αρχίζει η αλληλογραφία του Ισίδωρου με το ναυαγό, η πιο μυστηριώδης περιπέτεια της ζωής του. Μα ποιος είναι τελικά αυτός ο ναυαγός και πού έχει ναυαγήσει;
l
η γνώμη του bookbook.gr
Μια από τις πολυτέλειες της παιδικής ηλικίας είναι το δικαίωμα στη βαρεμάρα. Όσο είμαστε παιδιά επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βαριέται, σε πείσμα όλων των ενηλίκων γύρω μας που θέλουν να μας κόψουν αυτή την «κακιά» συνήθεια και γεμίζουν τον χρόνο μας με πλήθος δραστηριότητες. Κι όμως η βαρεμάρα επιτρέπει στα παιδιά να γίνουν δημιουργικά, έστω και κοιτάζοντας το ταβάνι, κάνοντας σκέψεις, μετρώντας τα ψαράκια στα πλακάκια.
Τα παραδείγματα που παραθέτονται στο βιβλίο οδηγούν τον Ισίδωρο σε όλο και μεγαλύτερη δημιουργική αξιοποίηση του χρόνου της βαρεμάρας του –γονείς και παιδιά ρίξτε μια ματιά στον κατάλογο των πραγμάτων που κάνει όταν βαριέται για να πάρετε ιδέες.
Εκτός από το να βαριούνται, τα παιδιά επίσης τολμούν να κάνουν πράγματα που οι αναστολές εμποδίζουν τους ενήλικες να κάνουν, όπως το να πάρουν ένα άσπρο χαρτί και να γράψουν χωρίς πολλές πολλές «τζιριτζάντζουλες» ό,τι αισθάνονται.
Σ’ αυτό το βιβλιαράκι δυο ενήλικες –η συγγραφέας και η εικονογράφος- παρακολουθούν με τρυφερότητα τη μοναχική και ίσως πληκτική ζωή του εννιάχρονου Ισίδωρου και την αποδίδουν επιλέγοντας τις λέξεις και τις εικόνες, όλο αγάπη γι’ αυτή τη γεμάτη αθωότητα και πίστη δημιουργικότητα των παιδιών. Δεν κουνούν το δάχτυλο, δεν συμβουλεύουν, ο ήρωας τους δεν ζει σε ένα γυάλινο πύργο που δεν υπάρχει ανεργία, έλλειψη επικοινωνίας, δύσκολες συνθήκες ζωής τόσο για μεγάλους όσο και για μικρούς. Τα παρακολουθούν όλα, οι λέξεις και οι ζωγραφιές τους δημιουργούν την αλληλογραφία ανάμεσα στον Ισίδωρο και το ναυαγό. Δεν ξέρουν αν μπορούν ν’ αλλάξουν κάτι στη ζωή του Ισίδωρου, ξέρουν όμως να αγαπούν όλα αυτά το βουβά αισθήματα των ανθρώπων που αρκεί κάποτε μια στιγμή βαρεμάρας ενός εννιάχρονου αγοριού για να εκφραστούν και να ειπωθούν. Εκείνο που ελπίζουν είναι να υπάρχει πάντα εκείνος που θα μαζέψει τη μποτίλια μας από το πέλαγος. Και θ’ ακούσει.
Τα παραδείγματα που παραθέτονται στο βιβλίο οδηγούν τον Ισίδωρο σε όλο και μεγαλύτερη δημιουργική αξιοποίηση του χρόνου της βαρεμάρας του –γονείς και παιδιά ρίξτε μια ματιά στον κατάλογο των πραγμάτων που κάνει όταν βαριέται για να πάρετε ιδέες.
Εκτός από το να βαριούνται, τα παιδιά επίσης τολμούν να κάνουν πράγματα που οι αναστολές εμποδίζουν τους ενήλικες να κάνουν, όπως το να πάρουν ένα άσπρο χαρτί και να γράψουν χωρίς πολλές πολλές «τζιριτζάντζουλες» ό,τι αισθάνονται.
Σ’ αυτό το βιβλιαράκι δυο ενήλικες –η συγγραφέας και η εικονογράφος- παρακολουθούν με τρυφερότητα τη μοναχική και ίσως πληκτική ζωή του εννιάχρονου Ισίδωρου και την αποδίδουν επιλέγοντας τις λέξεις και τις εικόνες, όλο αγάπη γι’ αυτή τη γεμάτη αθωότητα και πίστη δημιουργικότητα των παιδιών. Δεν κουνούν το δάχτυλο, δεν συμβουλεύουν, ο ήρωας τους δεν ζει σε ένα γυάλινο πύργο που δεν υπάρχει ανεργία, έλλειψη επικοινωνίας, δύσκολες συνθήκες ζωής τόσο για μεγάλους όσο και για μικρούς. Τα παρακολουθούν όλα, οι λέξεις και οι ζωγραφιές τους δημιουργούν την αλληλογραφία ανάμεσα στον Ισίδωρο και το ναυαγό. Δεν ξέρουν αν μπορούν ν’ αλλάξουν κάτι στη ζωή του Ισίδωρου, ξέρουν όμως να αγαπούν όλα αυτά το βουβά αισθήματα των ανθρώπων που αρκεί κάποτε μια στιγμή βαρεμάρας ενός εννιάχρονου αγοριού για να εκφραστούν και να ειπωθούν. Εκείνο που ελπίζουν είναι να υπάρχει πάντα εκείνος που θα μαζέψει τη μποτίλια μας από το πέλαγος. Και θ’ ακούσει.
l
