τρώγοντας...

...Κάθε τόσο, ένα σκέτο γκρίζο χαρτόκουτο μοιραζόταν σε κάθε παιδί του Οικοτροφείου, το οποίο – είτε το πιστεύετε είτε όχι – ήταν δώρο από τη μεγάλη σοκολατοποιία Κάντμπουρι. Μέσα στο κουτί υπήρχαν δώδεκα πλάκες σοκολάτας, όλες διαφορετικού σχήματος και με διαφορετική γέμιση και όλες με νούμερα από το ένα ως το δώδεκα σφραγισμένα στο πίσω μέρος τους. Έντεκα από αυτές τις πλάκες ήταν καινούριες εφευρέσεις του εργοστασίου. Η δωδέκατη ήταν η πλάκα «ελέγχου», μία που όλοι γνωρίζαμε καλά, συνήθως μια Σοκολάτα Κρέμα Καφέ της Κάντμπουρι. Επίσης στο κουτί υπήρχε ένα φύλλο χαρτί με τους αριθμούς από το ένα ως το δώδεκα καθώς και δυο κενές στήλες, η μία για να βαθμολογείς κάθε σοκολάτα από μηδέν έως δέκα, και η άλλη για σχόλια. Το μόνο που μας ζητούσαν να κάνουμε σε αντάλλαγμα γι’ αυτό το υπέροχο δώρο ήταν να γευθούμε πολύ προσεκτικά κάθε πλάκα σοκολάτας, να τη βαθμολογήσουμε και να κάνουμε ένα έξυπνο σχόλιο, σχετικά με το λόγο που μας άρεσε ή δε μας άρεσε.
Ήταν έξυπνο κόλπο. Η Κάντμπουρι χρησιμοποιούσε μερικούς από τους μεγαλύτερους ειδήμονες σοκολάτας στον κόσμο για να δοκιμάσει τις τελευταίες εφευρέσεις της. Ήμαστε σε μια λογική ηλικία, μεταξύ δεκατριών και δεκαοκτώ ετών, και είχαμε προσωπική εμπειρία απ’ όλες τις σοκολάτες που κυκλοφορούσαν, από τη Γαλακτονιφάδα μέχρι το Λεμονοζαχαρωτό. Προφανώς η γνώμη μας για οτιδήποτε καινούριο ήταν πολύτιμη. Όλοι μας συμμετείχαμε σ’ αυτό το παιχνίδι με πολύ στιλ καθώς γευόμαστε κάθε σοκολάτα με ύφος γευσιγνώστη, γράφαμε τη βαθμολογία μας και κάναμε τα σχόλιά μας. «Υπερβολικά λεπτή γεύση για τον κοινό ουρανίσκο», ήταν μια σημείωση που θυμάμαι ότι είχα γράψει...

Ρόαλντ Νταλ, Αγόρι (ιστορίες της παιδικής ηλικίας), Ποταμός

...Όταν δεν έμενε πια ούτε ψίχουλο, η δεσποινίς Σαρλότ είπε στο Λουί να τους περιγράψει τι ένιωσε τρώγοντας της μακαρονάδα με τη σάλτσα «δυναμίτη».
Ο Λουί σκέφτηκε λίγο κι ύστερα είπε:
— Μ’ αρέσει όταν τα μακαρόνια με γαργαλάνε τη στιγμή που γλιστράνε πάνω στη γλώσσα μου. Και η σάλτσα «δυναμίτης» του μπαμπά μου είναι σαν να σκάει πυροτέχνημα μέσα στο στόμα μου. Σκέτη απόλαυση!
Τα παιδιά τον άκουγαν και τους έτρεχαν τα σάλια. Παρ’ όλο που η κοιλιά τους ήταν γεμάτη, φίσκα, όλοι ήθελαν να δοκιμάσουν αυτά τα μακαρόνια-πυροτεχνήματα.
Η δεσποινίς Σαρλότ του έδωσε συγχαρητήρια.
— Μπράβο! Μας τα περιέγραψες υπέροχα! Και τώρα, με τον ίδιο τρόπο, να μας διηγηθείς το βιβλίο που σου άρεσε πιο πολύ στη ζωή σου...

Ντομινίκ Ντεμέρ, Η μυστηριώδης βιβλιοθηκάριος, Πατάκης

Αν είναι κάτι που αρέσει πολύ στα παιδιά είναι η γιορτή. Κάθε στιγμή είναι μια αφορμή για να τη γιορτάσουν με ένα παγωτό ή με μια σοκολάτα. Την ανάγνωση ενός βιβλίου θέλουν να τη γιορτάζουν με φαγητό, το τέλος μιας κοπιαστικής βδομάδας στο σχολείο θέλουν να τη γιορτάζουν με ένα κομμάτι πίτσα. Τα γεύματα που τους ετοιμάζουμε, το τραπέζι που στρώνουμε πρέπει να θυμίζουν κάτι γιορτινό. Τότε τα παιδιά μαθαίνουν να τρώνε: Το λίγο φαγητό, το πολύ, το φτωχό, το πολυτελές. Δεν υπάρχει κανενός είδους πόλεμος ανάμεσα στην υγιεινή και την ανθυγιεινή διατροφή (παγωτά, σοκολάτες, κλπ). Η υγιεινή διατροφή είναι η βάση που πάνω της μπορούμε που και που να κεντάμε τους μικρούς γευστικούς πειρασμούς που κάνουν τις στιγμές ξεχωριστές και χαρούμενες. Ακόμα και τα αμίλητα μπρόκολα μπορούν να γίνουν δεντράκια που κάτι σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους. Κι όπως έλεγε κι η Μαίρη Πόππινς: «Just a spoon full of sugar makes the medicine go down in the most delightful way…»

Το θέμα μας περιορίζεται, στο μεγαλύτερο μέρος του, σε ιστορίες για το φαγητό κι όχι σε βιβλία γνώσεων για τη διατροφή. Γιατί και το φαγητό θέλει τις ιστορίες του…