Ιστορίες ανάγνωσης

Στο τέλος, καθένας μας είχε διαλέξει τέσσερα-πέντε βιβλία. Τα δικά μου ήταν όλα ωραία, αλλά κυρίως το ένα με είχε ενθουσιάσει. Ήταν ένα καταπληκτικό βιβλιαράκι με υπέροχες φωτογραφίες. Μιλούσε για τη θάλασσα. Εγώ, δεν έχω δει ποτέ τη θάλασσα στην πραγματικότητα. […] Εκείνο το απόγευμα, όλοι μας, πήραμε από ένα βιβλίο στο σπίτι. Εγώ πήρα το βιβλίο που μιλούσε για τη θάλασσα κι αυτή τη στιγμή είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι και το κοιτάζω.

Τι ωραίο που είναι! Τι ωραία που είναι η θάλασσα!

Φιλίπ Μπαρμπώ, Ο Τυφλοπόντικας, Νεφέλη

Κι ο Λύκος διάβαζε ακούραστα, χωρίς διακοπή. Παραμύθια με λύκους… Ιστορίες της Ανατολής… Περιπέτειες με κουρσάρους… «Έχει χιούμορ!» είπε το Παπί που διασκέδαζε πολύ. «Τι καλλιτέχνης!» θαύμασε η Αγελάδα. «Γεννημένος παραμυθάς!» είπε το Γουρούνι.

Μπέκη Μπλουμ, Ένας καλλιεργημένος λύκος, Ζεβρόδειλος

Τα βράδια όλοι τους άκουγαν το Λαγό που τους διάβαζε όμορφες ιστορίες για την άνοιξη και το καλοκαίρι. Και το Γουρούνι, όση ώρα άκουγε, έπλεκε για το Βάτραχο ένα ζεστό δίχρωμο πουλόβερ. Ο Βάτραχος χαιρότανε τη φροντίδα των φίλων του. Ο χειμώνας είναι μια θαυμάσια εποχή, αν μπορείς να τον περνάς στο κρεβάτι.

Μάξ Βέλθουις, Ο Βάτραχος το Χειμώνα, Πατάκης

Πήγαν σπίτι και διαβάσανε –δηλαδή ο μπαμπάς διάβασε πάρα πολύ ωραία παραμύθια. Και το παιδί έδειχνε του μπαμπά που να διαβάσει και του εξηγούσε τις ζωγραφιές.

Αλέξης Κυριτσόπουλος, Σαββατοκύριακα, Άγρα

Τα επόμενα απογεύματα η κυρία Φελπς με δυσκολία μπορούσε να πάρει τα μάτια της από το κοριτσάκι που καθόταν για δυο ώρες συνέχεια στη μεγάλη πολυθρόνα, στην άλλη άκρη του δωματίου, με το βιβλίο στα γόνατά της. Ήταν αναγκασμένη να τ΄ ακουμπάει στα γόνατα, γιατί ήταν πολύ βαρύ ώστε να το κρατά στα χέρια της, έτσι όμως έπρεπε να σκύβει, καθώς καθόταν, για να μπορέσει να διαβάσει. Και ήταν παράξενο το θέαμα που παρουσίαζε, αυτό το μικρό σκουρομάλλικο πλασματάκι, όπως καθόταν εκεί, με τα ποδαράκια του να κρέμονται –αφού ήταν πολύ μικρούλι για να μπορεί να φτάνει το πάτωμα- απόλυτα απορροφημένο με τις θαυμάσιες περιπέτειες του Πιπ, της γριάς δεσποινίδας Χάβισαμ και του αραχνιασμένου σπιτιού της και όλης της μαγείας που ο Ντίκενς, ο μεγάλος αυτός συγγραφέας είχε υφάνει με τις λέξεις του.

Ρόαλντ Νταλ, Ματίλντα, Ψυχογιός

Του Μπάστιαν Μπαλτάζαρ Μπουξ το πάθος ήταν τα βιβλία. Όποιος δεν ξενύχτησε με κοκκινισμένα αυτιά κι ανάκατα μαλλιά, πεσμένος με τα μούτρα σ’ ένα βιβλίο και δε διάβασε ξεχνώντας τον κόσμο γύρω του και μη νοιώθοντας την πείνα και το κρύο- Όποιος δεν έχει διαβάσει κρυφά με το φως του κλεφτοφάναρου κάτω από τα σκεπάσματά, επειδή ο πατέρας ή η μητέρα του ή κανένα άλλο καλοπροαίρετο πρόσωπο του ’σβηνε το φως, με την αιτιολογία ότι είναι πια ώρα για ύπνο και ότι το πρωί πρέπει να σηκωθεί νωρίς-
Όποιος δεν έχει χύσει δάκρυα πικρά, ούτε κρυφά ούτε φανερά, επειδή η θαυμαστή ιστορία του τελείωσε κι ήρθε η ώρα ν’ αποχωριστεί τα πρόσωπα που μαζί τους έζησε τόσες περιπέτειες, που τ’ αγάπησε και τα θαύμασε, πρόσωπα που γι’ αυτά ανησύχησε και έθρεψε ελπίδες και τώρα, χωρίς τη συντροφιά τους, η ζωή φαίνεται αδειανή και χωρίς νόημα-Όποιος δε γνώρισε τίποτε απ’ όλα αυτά από προσωπική του πείρα, ε…, αυτός είναι πολύ πιθανό να μην κατανοήσει αυτό που έκανε ο Μπάστιαν.

Μίχαελ Έντε, Ιστορία χωρίς τέλος, Ψυχογιός

Ιστορίες ανάγνωσης μπορεί να βρει κανείς σε πολλά παιδικά βιβλία. Βιβλία που το θέμα τους δεν είναι τα βιβλία και η ανάγνωση προσφέρουν απολαυστικές εικόνες ανάγνωσης και απόλαυσης: ακόμη και στο Χάρι Πότερ η Ερμιόνη Γκρέηντζερ πολλές φορές δίνει τη λύση στην πλοκή αναζητώντας ένα βιβλίο στη βιβλιοθήκη του Χόγκουαρτς.

Τα βιβλία που σας προτείνουμε είναι πολύ αγαπημένα, βιβλία που διαμορφώνουν την άποψη μας για την παιδική ανάγνωση, βιβλία στα οποία γυρνάμε ξανά και ξανά ανανεώνοντας κάθε φορά τη σκέψη μας για τα παιδιά και τα βιβλία, με την προσδοκία κάθε παιδί να φτιάξει τις προσωπικές του μνήμες ανάγνωσης, που θα το συνοδεύουν και θα καθορίζουν την αναγνωστική του συμπεριφορά σ‘ όλη του τη ζωή:

Στο καθιστικό του εξοχικού μας η μητέρα μου συχνά μου διάβαζε στο κρεβάτι πριν πάω για ύπνο. Και σαν έφτανε σε σημείο ιδιαίτερα δραματικής έντασης, όπου ο ήρωας αντιμετώπιζε κάποιον παράξενο κίνδυνο, ίσως μοιραίο, η φωνή της χαμήλωνε, τα λόγια της αραίωναν δυσοίωνα και, πριν γυρίσει τη σελίδα, απίθωνε στο βιβλίο το χέρι της, με το διαμάντι και το ρουμπίνι…

Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, Μίλησε μνήμη, Πατάκης